Na de gebruikelijke zomerstop heeft muziekpodium Paradox deze week haar deuren weer geopend. Afgelopen zondag konden we al genieten van de cd-presentatie van Gitta, maar de ‘officiële’ opening van het jazzconcertseizoen vond vrijdagavond plaats met een enthousiast optreden van Mariëlle Woltrings LAVALU. METE ERKER Maar voor het zover is mag saxofonist Mete Erker met een speciaal voor deze gelegenheid opgetrommeld Duits ritmetandem (bestaande uit André Nendza op bas en Christoph Hillmann op drums) het spits afbijten. Waarmee hij in het voorprogramma van de band van zijn geliefde blijkt te zijn beland... Hoewel de beide groepen van vanavond dus persoonlijk innig met elkaar gerelateerd zijn, valt dat in muzikaal opzicht wel mee. In tegenstelling tot LAVALU is het saxofoontrio van Mete namelijk volledig verankerd in de jazztraditie. Hij bespeelt afwisselend tenor- en sopraansaxofoon, een combinatie die erg populair is geworden in jazzkringen door toedoen van met name John Coltrane. Het optreden van vandaag staat echter in het teken van een andere jazzgrootheid: tenorsaxofonist Sonny Rollins, wiens opnamen uit de late jaren zestig voor Mete hét grote voorbeeld zijn van absolute vrijheid in muziek. Daarbij hoeven we dus niet te denken aan wilde free jazz à la Ayler. Nee, dit trio vat vrijheid subtieler op. Door het ontbreken van een piano (in jazzensembles vaak de harmonische ‘lijm’ tussen de ritmesectie en de blazers) hebben de drie instrumentalisten meer ruimte om eigen paden te bewandelen. En dat doet het drietal dan ook. Soms ingetogen en lyrisch, op andere momenten uitgelaten en enerverend, maar welhaast altijd spannend. Een fijn begin van de avond. LAVALU LAVALU is een muzikaal veelzijdig beestje. Soms klinkt het als sferische popmuziek à la Radiohead of Pink Floyd, dan weer meer als een jazzcombo met dito zangeres en zelfs referenties naar klassieke muziek ontbreken niet. Dat het geheel ondanks de grote variëteit aan invloeden toch niet op de luisteraar overkomt als een eclectisch zootje, is te danken aan frontvrouw Mariëlle Woltring. Haar opgewekte en spontane persoon vormt de kern van LAVALU, zowel voor wat betreft de muziek als de presentatie. Waarmee overigens zeker niet gezegd is dat de bandleden om de zangeres/pianiste er voor spek en bonen bij zitten. Hun muzikale talenten geven de songs kleur en voor ieder van hen is er wel ergens in een nummer ruimte om zich te kunnen tonen. Waarbij zeker bassist Mark Haanstra alle lof verdient voor het in zeer korte tijd instuderen van de stukken en zijn mooie begeleiding bij het intieme en breekbare wiegenliedje (Cradle Song), dat Mariëlle ten gehore brengt na haar slappe lach bedwongen te hebben. (Ja, die komt ook altijd op de minst gelegen momenten opzetten.) Natuurlijk zijn er ook extraverte momenten waarin gitarist Sander Hop en drummer Yonga Sun kunnen schitteren. Na een dergelijk opwindend stuk waarin zelfs een fragment uit Beethovens Pathétique voorbijkomt (eerder was Rachmaninov al aan de beurt), kan iedereen tevreden huiswaarts keren. Al of niet met de laatste cd van LAVALU, die de drummer wel nog even snel uit de auto moet halen (die jongen kan niet alleen heel goed drummen, maar ook heel hard rennen). Een sprankelende start van het nieuwe seizoen!