Vanavond de derde editie van Taste Of Chaos in de Dommelsch Zaal van 013. In 2006 was de eerste editie van het emo/metalpunk festijn uitverkocht. Het jaar erop vielen de bezoekersaantallen tegen, maar vanavond rijst de vraag of de Kleine Zaal niet een betere optie was geweest om de zes bands hun muzikale kunsten in te laten vertonen. Wat opvalt is dat er ook minder grote namen op het eendagsfestival staan. San Andreas, Horse The Band en Story Of The Year zorgen voor de hoogtepunten tussen de matige rest. De in de line-up aangekondigde band Atreyu is een groot gemis. FORGETTOFORGIVE Door gedoe met de perslijst komt uw recensent later dan gepland de Dommelsch Zaal binnengewandeld. Een handjevol fanatiekelingen staat vooraan de dranghekken naar het uit Landgraaf afkomstige Forgettoforgive te kijken. Het viertal uit Pinkpopland dat metal/screamocore laat horen a la Bullet For My Valentine, heeft zijn plaatsje op het festival verdiend door het winnen van de Ernie Ball Contest. Deze wedstrijd, waar fans kunnen stemmen op hun favoriete band, geeft opkomend talent zonder platencontract de kans om de laten zien wat zij waard zijn. Helaas voor Forgettoforgive valt de opkomst tegen en staat de band te spelen voor een handjevol tieners. Hierdoor komt de muziek van de Limburgers minder sterk aan; wat ten koste gaat van hun bombastisch geluidsgeweld. Door de lege zaal wordt dit bombastische een wollige kakofonie aan geluid dat lastig te onderscheiden valt. Op een enkele malloot die eenzaam zijn violentdanspraktijken toont na, staat de rest stoïcijns het podium te bestuderen. Jammer voor de jongens van Forgettoforgive; hier had op de bühne van de Kleine Zaal meer ingezeten. THE MAPLE ROOM Hetzelfde geldt eigenlijk voor het Vlaamse The Maple Room. Hoewel het emocore-kwintet meer weet te verrassen dan Forgettoforgive met twee zangers (waarvan een nieuwe die het meer dan prima doet) die grunts, screams en cleane vocalen met elkaar afwisselen, wil het nog niet helemaal aankomen. Hoewel The Maple Room zijn grootse geluid beter verspreidt dan hun Limburgse collega’s van Forgettoforgive, blijft het toch allemaal een beetje in de emocoreclichés hangen. De drums zijn vrij voorspelbaar en de breakdowns ook, hoe vet ze soms ook zijn. SAN ANDREAS Dan schakelen we weer terug naar Nederlandse emocore. En niet de meest onverdienstelijke. San Andreas timmert al sinds 2004 aan de muzikale weg en dit is te merken aan alles. Hun set staat als een groot vrijstaand huis en vanaf het eerste moment knalt het. Waarschijnlijk tot nu toe de enige band die stiekem gesnoept heeft van sponsor Rockstar energydrink, want energie is er voor tien. Zanger Stephan Sopo intimideert met een afwisseling van zware grunts tot felle screams en af en toe een cleane zang die ook echt clean is. Niet alleen is er fysiek meer actie op het podium, de band laat een veel dynamischer geluid horen dan de vorige twee bands. Vooral het laatste nummer imponeert, dat begint met een flinke hardcorepunkdrum. Een goede brug zorgt voor een rustpauze waarna het opstaan en weer doorrennen is met een geweldige afwisseling tussen grunts en screams. HORSE THE BAND Nintendocore is de beste omschrijving van de muziek die Horse The Band vanavond laat horen aan het inmiddels flink toegenomen aantal mensen in 013. Experimentele metalcore afgewisseld met aanstekelijke 8-bit videogameriedeltjes die je oren doen spitsen en je mondhoeken omhoog laten krullen. Zanger Nathan Winneke, die zo uit Fleet Foxes gewandeld lijkt te zijn, wisselt teerzwarte grunts af met varkensscreams die je tot in je mergbeen voelt. Vergezeld met de vrolijke gameboydeuntjes van toetsenist Erik Engstrom zorgt dit voor een bizar contrast. De eerste band die echt voor chaos zorgt vanavond. MUCC Enorm populair in eigen land is het Japanse MUCC, dat rond negen uur het podium bestrijkt. In de VS staat de band op Anime-conventies en heeft aan het gegil van vanavond te horen ook een schare aan fans in Nederland. Met een mix van rock, metal en hier en daar een kitscherige ballade is MUCC vanavond de vreemde eend in de bijt. Het viertal dat zichtbaar door het immens populaire Manga is geïnspireerd, begint vrij stevig aan de set die steeds verder wegzakt in ellende. Waar het in het begin nog grunt en even doet denken aan het oude geluid van KoRn, blijft hier weinig van over. De schriele langharige zanger Tatsuro laat een performance zien die rechtstreeks van het Eurovisie Songfestival had kunnen komen. Met een hoop armgezwaai en theatraal voorkomen is het vermakelijk om naar te kijken, maar de muziek is meer weggelegd voor de Singstar van Playstation. Toch krijgt de band het hardste applaus tot nu toe en gaan de kids vooraan uit hun dak. De drempel om een eigen band te beginnen is in ieder geval voor de aanwezige scholieren na het optreden van MUCC aanzienlijk gedaald. STORY OF THE YEAR Opkomen met de tune van Universal Studios, hoe Amerikaans wil je het hebben? Story Of The Year (SOTY) doet het. Het is in ieder geval een flinke opluchting om het energieke viertal (het vijfde bandlid is afwezig wegens een bruiloft) aan de slag te zien na het gezwemel van MUCC. Het wordt ook meteen duidelijk waar de bezoekers van 013 voor zijn gekomen. Poppy emocore met een groot meezinggehalte dat al snel doet denken aan bands als Thrice en The Used. Binnen dit genre weet SOTY met een combinatie van een energiek aantrekkelijke performance en een strakke livesound een goede show weg te geven. Er bestaat veel contact tussen de band en het publiek en de manier waarop de bassist en de gitarist elkaar plagen op het podium werkt op de lachspieren. Het einde naderend wordt het optreden van SOTY beter en de fans enthousiaster. Mobieltjes gaan bij het minst of geringste de lucht in en er valt te concluderen dat dit voor velen het hoogtepunt van vanavond is. Voor ondergetekende niet het concert of the year, maar zeker wel de beste liveband van vanavond.