Belangenvereniging Popmuzikanten Tilburg, oftewel Roxxity organiseert jaarlijks het bekende Local Heroes festival. Hier laten talenten van eerdere edities Roxxity in combinatie met verse talenten zien wat ze in huis hebben. Dit jaar werd Local Heroes gehouden in de Kleine Zaal van 013 en in het bijbehorende café werden akoestische sessies gegeven. De dag begon sterk, maar zakte door de lange lengte en het niveau wat weg in middelmatigheid. Een verslag uit de Kleine Zaal. THE RADICAL ROOSTERS De vier mannen die samen de radicalen hanen vormen staan in leuke outfits op het Kleine Zaal podium. De drie mannen op de voorgrond hebben zich gehuld in Tom Soyers-stijl petjes, en zijn klaar voor lekkere bluesrock. De bluesrock die de mannen laten horen is dan ook daadwerkelijk heel erg lekker om te horen. De gitaarpartijen zijn erg strak gespeeld, en de zanger laat met zijn mondharmonica een lekkere swing ontstaan. De ruige stem die op zijn tijd aan Danko Jones doet denken, mist alleen net dat beetje soul om het helemaal af te maken. Verder een heel erg lekker optreden, dat goed strak in elkaar stak, en de voeten geen andere keus liet dan het instemmend meetikken. (WD) GET FRIDAY Get Friday, volgens de aankondiging funkrock. Funkrock, waar doet aan denken? Jazeker, Ret Hot Chili Peppers. Deze vergelijking is voor het optreden snel gemaakt, maar tijdens het optreden wordt deze alleen maar bevestigd. De vier jongemannen, die in blote bast hun optreden besluiten te doen, hebben zich wel erg duidelijk door deze grootheden laten inspireren. Het lekkere catchy rockgeluid, met wat funky basriffs komt goed uit de verf, maar aan de vergelijking met de RHCP ontkomen ze niet. Het weinige verschil tussen de nummers maakt dit optreden tot wat minder dan het had kunnen zijn. De band straalt echter wel erg veel energie uit, en ze spelen hun nummers vol overtuiging, wat een hoop goed maakt. (WD) SHOTGUN SHIVA Voor de derde achtereenvolgende keer staan er vier mannen op het podium. Het bluezy en funky van de twee voorgaande bands wordt echter omgezet in een lekker hard en snel rockgeluid. De nummers die Shotgun Shiva ten gehore brengt staan stevig, en worden ook strak gespeeld. Het snelle rockgeluid lijkt door de typerende zang erg op een kruising tussen de Foo Fighters en Machinehead, wat niet de minsten zijn. Een groot nadeel is echter de starre gitaarsolo’s die de vaart uit de nummers halen. Er vallen gaten in, en de solo's passen vaak niet goed bij de rest van het nummer. Maar los van dit steekje dat ze laten vallen, steekt het zaakje erg goed in elkaar. (WD) ROOZ Het Rockacademie vijftal RooZ spuwt vanaf de eerste seconde zijn theatrale poprock met volle vaart de Kleine Zaal in. Dat theatrale zit hem vooral in zangeres Roos, die constant dramatische armbewegingen en gezichtuitdrukkingen maakt. En dat is meteen een minpuntje, want die dramatische moves zitten wel erg tegen het ongeloofwaardige aan. Je vraagt je de hele tijd af of ze het nou echt meent of dat het allemaal bij de act hoort. De muziek en zang hebben wat weg van Alanis Morissette in de snellere nummers en Nina June in de wat rustigere liedjes. Erg bijster origineel is het allemaal niet, we hebben alles al wel een keer gehoord, maar het is allemaal in een leuk (soms overdreven) jasje verpakt. De bandleden spelen strak, energiek en vol enthousiasme. Alleen de gitarist gaat niet helemaal op in het geheel. Hij lijkt erg zenuwachtig en staat een beetje angstig op het podium. Als RooZ puurder en ongepolijster was en buiten de begaanbare paden zou denken, zou het veel beter tot zijn recht komen. Nu is het een van de vele, middelmatige poprock bandjes. (AN) CHAPTER 7 Chapter 7 is de doorstart van de opgeheven cross-overband Mur-Dog. Op een eerdere Roxxity-avond noemde deze vier heren zich nog Miyagi Headache, nu is het Chapter 7 omdat dat beter in het gehoor ligt. Het viertal is geïnspireerd door onder andere Stone Sour en Puddle Of Mudd, en dat is duidelijk terug te horen. Harde rock met een catchy randje. Helaas komt Chapter 7 vandaag niet helemaal uit de verf, en dat komt mede door de techniek. De zware bass drilt je bijna de Kleine Zaal uit en de zang is nauwelijks te verstaan. Een raar gezicht als je een zanger helemaal uit zijn dak ziet gaan, maar zijn stem af en toe verdwijnt in het geheel. Ook de nummers die de band speelt vlammen minder en zijn slordiger gespeeld dan op een eerdere Roxxity-editie. Een pluspunt is de energie en de gedrevenheid van de heren, dat ze in het verleden al podiumervaring hebben opgedaan is zeker terug te zien. Dit kan het optreden echter niet redden. Ook Chapter 7 behoort vandaag onder het kopje ‘standaard’ en kan de middenmoot niet ontstijgen. (AN) HAVE A GO HEROES Na even helemaal tot rust te zijn gekomen in het café, brengt Have A Go Heroes de Kleine Zaal flink in beweging met hun poppy rock (denk aan Racoon, Silkstone). De veelzijdigheid van de bandleden en het enthousiasme zorgen meteen voor een goede sfeer in de zaal. De voetjes gaan regelmatig van de grond en als de bassist begint met klappen, wordt dat klakkeloos opgevolgd. Ondanks de energie en het enthousiasme sluipt de sleur er na verloop van tijd toch een beetje in. De nummers zijn niet erg catchy en liggen allemaal in hetzelfde straatje, hierdoor dwaalt de aandacht langzaam af. Had de band gevarieerder en gedurfder gespeeld, dan was het vast wat spannender geweest. De band schijnt al even bezig te zijn met een nieuw album. Een goede gelegenheid om te bewijzen dat Have A Go Heroes meer is dan gewoon een poppy bandje. (AN) ENGO Het is een lange dag geweest en dat is te merken. Was de zaal van middag nog half gevuld, nu staan er slechts nog een stuk of dertig mensen. ENGO mag met zijn zelfgenoemde 'bruutpop' deze editie van Local Heroes afsluiten. En dat gebeurt in stijl. Zoals veel andere bands vandaag hebben laten in de middenmoot te zitten, is dat nu ook weer het geval. Slecht is het optreden van ENGO niet, de band laat juist zien gegroeid te zijn. Vooral qua performance knalt het optreden meer dan voorheen. Tussen de bandleden is meer interactie, er gebeurt meer op het podium. Ook de altijd blootvoetse zangeres schuwt niet om zich helemaal te laten gaan. Dat ENGO hier maar voor dertig man aan het spelen, is helemaal niet te merken. Wat wel een minpunt is, is de gelikte en uitgekiende show. De muzikanten zijn stuk voor stuk goed, om niet te zeggen fantastisch. Het klinkt allemaal strak en perfect... te perfect. De show lijkt tot in de puntjes uitgedacht te zijn. Het spontane, pure is niet te zien en dat is jammer. Ook het laatste optreden van deze Local Heroes valt onder het kopje 'middenmoot' en kan deze editie helaas niet helemaal tot een succes maken. (AN)