Het is alweer geruime tijd een gewone combinatie in metalland: een metalband met een dame op vocalen. Dat we hierbij echter allang niet meer alleen hoeven te denken aan het hemelse gezang van bijvoorbeeld Sharon den Adel (Within Temptation) of Floor Jansen (After Forever), bewees de tweede editie van de Jägermeister Demolition Tour afgelopen zondagmiddag in de Bat Cave. WHY SHE KILLS Het Nederlandse Why She Kills maakt epische metal met die typische “beauty-and-the-beast”-vocalen die we al kennen van landgenoten als (het oude) Within Temptation en After Forever. In tegenstelling tot laatstgenoemde bands wordt in Why She Kills echter niet alleen de rol van schoonheid, maar ook die van beest door een vrouw vertolkt! Was de gruntende dame vroeger nog hoge uitzondering (Rachel Heyzer, die gegromd heeft in onder andere Occult en Sinister is misschien wel pionier geweest op dit gebied), sinds Angela Gossow de vocalen in Arch Enemy voor haar rekening neemt lijkt er wel sprake van een echte trend. Apart om te zien, maar in ‘muzikaal’ opzicht doen de vrouwen doorgaans helemaal niet onder voor de mannen. Zo ook in Why She Kills, dat een boeiend optreden geeft van afwisselend ruige en melodieuze metal. SIN7SINS De frontvrouw van het Randstedelijke Sin7sinS houdt het toch liever op ‘traditionele’ vrouwenzang, hoewel het vaak vierkante gehak op snaren en drums dat haar stem begeleidt allerminst als ouderwetse metal bestempeld kan worden. Het welhaast dansbare brouwsel van dit gezelschap roept eerder associaties op met Rob Zombie (hetgeen ongetwijfeld nog versterkt wordt door het aparte kapsel en deels roodgeverfde haar van de frontvrouw). Ondergetekende vindt de combinatie van hakkende riffs en melodieus gezang niet zo geslaagd, maar wellicht dat een ander het juist als een intrigerend contrast ervaart. Een beetje de vreemde eend in de bijt deze middag. IZEGRIM Nee, dan het Zutphense Izegrim! Deze thrash/death metal band trapt meteen stevig op het gaspedaal en houdt dat het hele concert vol, met de gruntende en bassende frontvrouw als stabiel centrum. Metal zoals metal moet klinken: hard, strak, bruut en energiek. Niets nieuws onder de zon, dat moge voor zich spreken, maar oh zo vermakelijk. Die mening wordt duidelijk gedeeld door een meneer met een grote Hypocrisy-patch achterop z’n spijkerjack en een meneer in Cannibal Corpse shirt, die op een gegeven moment besluiten afwisselend te gaan stagediven terwijl de ander opvangt: vermoedelijk mogen we hier wel spreken van een verbroederingsritueel dat door toedoen van de muziek in combinatie met een zekere beschonkenheid welhaast automatisch door bepaalde mannen tentoongespreid wordt. De vrouwen laten op dit punt vandaag helaas nog verstek gaan (hoewel ze al wel lustig meeheadbangen), maar het mag een kwestie van tijd heten voor ook deze geslachtelijke barrière geslecht wordt. Als je al eenmaal aan het grunten geslagen bent is dat toch immers nog maar een peulenschil?