Twee dagen uitverkochte zaal in 013 voor de symforockers van Porcupine Tree. Buiten de grote status van de band, komt dat ook omdat de band in 013 een live dvd opneemt. Dan mag je dus wat verwachten. Gelukkig werd aan werkelijk alle verwachtingen voldaan! Eigenlijk heeft Porcupine Tree geen introductie meer nodig. De band maakt al sinds 1991 aan de lopende band albums. De sound kun je het beste vergelijken als de symfonische rockversie van Pink Floyd ten tijde van Dark Side Of The Moon, met een lekker metalrandje. Toch blijft de ster van dit vijftal rijzende. Dat bewijst wel het feit dat ze de afgelopen jaren 013, Tivoli en de Heineken Music Hall moeiteloos uitverkochten. Toch blijkt de liefde tussen Porcupine Tree en 013 het grootst. De band kiest er namelijk voor om daar zijn nieuwe live-dvd op te nemen. Wie eerder eens een Porcupine Tree show heeft gezien weet dat de band niet zuinig is qua show. Zo hingen er een paar jaar geleden meerdere schermen, lasers en was er een dikke lichtshow. Vanavond is dat niet anders en dat geldt voor het gehele totaalplaatje! De band rondom zanger/gitarist Steven Wilson begint de eerste paar nummers akoestisch. Wilson grapt: “We’re gonna start of with some acoustic folk music.” Het publiek is vanaf noot één in positieve zin enorm aanwezig. Ongelofelijk wat een camera met mensen doet. De lichtshow is zeer kleurrijk, maar toch nog vrij sober. Ook de drie schermen hangen er nog functieloos bij. Wanneer Wilson zijn akoestische gitaar omwisselt voor een elektrische kan het vuurwerk beginnen. De schermen gaan aan, de bass voel je door merg en been, de stroboscoop knippert en werkelijk iedere noot klopt. Ondanks de vele oude nummers die vanavond gespeeld worden, zijn het toch de nieuwe nummers van het laatste album Fear Of A Blank Planet die de meeste indruk maken. Zo worden bij het titelnummer op de schermen enorm grauwe, maar indrukwekkende beelden vertoond van computerverlsaafde, suïcidale jeugd aan de antidepressiva. Een ander hoogtepunt is het eveneens nieuwe nummer Way Out Of Here. Wilson leidt het nummer in door te vertellen dat een jong meisje was aangereden door een trein, terwijl ze op haar iPod luisterde naar de muziek van Porcupine Tree. Wanneer de band met veel bezieling het nummer inzet zijn op de schermen opnieuw angstvallige beelden te zien van een gothicmeisje met zelfmoordneigingen. Dit zijn maar een paar hoogtepunten van een show die eigenlijk geen minpunten kent. Na een dikke twee uur en twee toegiften verder verlaat de band na het fantastische nummer Halo het podium. Conclusie: De liefde tussen 013 en Porcupine Tree was opnieuw groot en die dvd? Die kan iedere Porcupine Tree fan blind kopen!