EF laat postrock lieflijk klinken

Atlantis pakt het steviger en industriëler aan

Wouter de Waal, ,

Donderdagavond lieten het Zweedse EF en het lokale Atlantis beiden hun eigen kenmerkende postrockgeluid los op het publiek in de Bat Cave. Waar EF vaak muisstil begon om langzaam op te bouwen naar een heftige climax, ging Atlantis er meteen vol tegenaan.

Atlantis pakt het steviger en industriëler aan

Donderdagavond lieten het Zweedse EF en het lokale Atlantis beiden hun eigen kenmerkende postrockgeluid los op het publiek in de Bat Cave. Waar EF vaak muisstil begon om langzaam op te bouwen naar een heftige climax, ging Atlantis er meteen vol tegenaan. ATLANTIS Het Brabantse Atlantis creëert duistere klanklandschappen. De band is het exclusieve geesteskind van Gilson Heitinga, maar op het podium krijgt hij versterking van drummer en medesnarenplukkers om zijn donkere muzikale visioenen te realiseren. Het publiek wordt meteen bij de lurven gegrepen door heftige gitaarerupties om gedurende het hele concert niet meer losgelaten te worden. Het meest onderscheidende aan het postrockgeluid van Atlantis is wellicht het gebruik van industriële beats, die bij veel nummers de basis vormen voor het repeterende, steeds verder aanzwellende gitaargeweld, dat zo typisch is voor het genre. Een energiek en meeslepend optreden dat het publiek moeiteloos gekluisterd houdt. EF Waar Atlantis ervoor kiest het publiek onmiddellijk te overdonderen, pakt EF het vaak subtieler aan. Het Zweedse vijftal begint vaak heel stil, met zacht gitaargetokkel, om rustig op te bouwen naar gitaarclimaxen. Het gebruik van instrumenten als een klokkenspel en een op speelgoed lijkend blaasinstrument met toetsen alsmede het fragiele gezang gedurende rustigere momenten geeft de muziek een ietwat naïef en lieflijk karakter, waardoor referenties naar een band als Sigur Ros voor de hand liggen. De jeugdige en zachtmoedige uitstraling van de bandleden draagt nog verder bij aan de hoge aaibaarheidsfactor van dit orkestje. Pas bij het slotnummer durft het stoerste lid van de band (want met baard en wel twee kleine tatoeages!) het publiek in te rennen, onderwijl hard schreeuwend met de gitaar in de hand. Omstanders glimlachen. Bij EF klinkt postrock een stuk lieflijker dan bij Atlantis. Maar minder bijtend betekent niet minder boeiend en het publiek blijft dan ook muisstil. Een concert waarvoor dat oude, versleten woord ‘mooi’ met recht uit de kast getrokken mag worden.