Woensdagavond speelde mathrockband Don Caballero in de Kleine Zaal van 013. Jammer genoeg wist deze hoofdact niet zo erg te boeien als de twee support acts. Russian Circles speelde met klasse en These Arms Are Snakes imponeerde met zijn energieke, verrassende show. RUSSIAN CIRCLES Vanavond bijt het uit Chicago-afkomstige Russian Circles het spits af in de Kleine Zaal van 013. Het drietal maakt experimentele postrock/metal in dezelfde lijn als stadsgenootjes Pelican, maar ook Explosions In The Sky is hoorbaar van grote invloed op de band. Een gevaar bij instrumentale postmetal bands als Russian Circles is dat het al snel in herhaling valt of het niet voldoende origineel is om er echt uit te springen. Bij dit trio is dit niet het geval. Russian Circles bezit net die klasse waardoor je aandacht er bij blijft. Het meest opvallend is gitarist Mike Sullivan die bezit over een fraai fingertapping en palm-mute gitaarspel en vervolgens over gaat in een moddervette riff die je niet door een rietje gezogen krijgt. Een volle Kleine Zaal staat aandachtig met het hoofd knikkend te kijken naar een band waar we hopelijk meer van gaan horen! THESE ARMS ARE SNAKES Dan blijft bassist Brian Cook staan om tussen het bassen door ook achter het keyboard plaats te nemen bij de postpunkers van These Arms Are Snakes. Het viertal uit Seattle zal zich wel thuis voelen met het druilerige herfstweer in Tilburg. Zanger Steve Snere staat er in ieder geval meer dan op zijn gemak bij op het podium. De onwijs energieke Snere met rieten hoedje en houthakkersblouse (denk aan een iele Schotse cowboy met adhd) laat geen centimeter van de bühne onbedanst achter. Al vanaf het eerste moment springt hij het publiek in en lijkt hij over een ware danschoreografie te beschikken. Het doet een beetje denken aan zanger Cedrix Bixler-Zavala (At The Drive-In, The Mars Volta red.). Het ene moment hangt Snere aan de verwarmingsradiatoren van de zaal, het andere moment rukt hij zijn riem uit de broek en snoert deze stevig om zijn nek aan. Dan vangt hij zijn eigen spuug op in zijn mond en stopt de microfoon in zijn onderbroek. Of je dat gedrag nou irritant vindt of niet, het zorgt voor een aantal hilarische kodakmomenten. Niet alleen de danspasjes van de zanger zijn een vergelijking met At The Drive-In, ook de muziek heeft hier en daar raakvlakken (al is de vocoder bijna niet te horen). De felle punkschreeuwen van Snere met de technisch gecompliceerde structuren van de muziek laten de trilhaartjes in je oren overuren maken. DON CABALLERO Eenmaal opgewarmd bij These Arms Are Snakes is het tijd voor de mathrockchaos van Don Caballero. Wanneer er een lange stoffige kerel het podium op komt gewandeld om de drums te soundchecken denk je in eerste instantie dat het de drumtech is in plaats van DonCab himself. Don Caballero, opgericht in 1991, heeft in de loop der tijd verschillende bandbezettingen gekend, wat er in 2001 voor zorgde dat Don zijn drumstokjes erbij neerlegde om zich op andere projecten te richten. Vijf jaar later blaasde hij onder dezelfde naam en met een compleet verse line-up de groep weer nieuw leven in. Van een uitstraling of podiumpresentatie hoeft de band het niet te hebben vanavond. Ook de totaal niet grappige poging tot het vertellen van een mop door Don, wanneer beide gitaristen hun instrumenten stemmen, slaat de plank volledig mis. Maar spreekt de muziek dan voor zich? Met vlagen. De vele drumwisselingen zorgen voor genoeg afwisseling en de gitaarpartijen zijn leuk gevonden, maar de zang die zo nu en dan de revue passeert is overbodig. Don Caballero weet zich niet zo goed vast te klampen als de vorige twee bands en stelt toch enigszins teleur.