Show Your Teeth, zo heet de nieuwe schijf van Skinnerbox. En dat doet het drietal dan ook: letterlijk op de voorkant van de cd-hoes en figuurlijk in de negen nummers die in een half uur aan je voorbijtrekken. De drie gebitten hebben ieder zo hun eigen onregelmatigheden, verkleuringen en gaten, wat ook logisch is aangezien we hier niet te maken hebben met een stel fotomodellen, maar met mensen van vlees en bloed, mensen die zweten en op allerhande plekken haar hebben. Smerig hè? Maar zo is het leven. Door die eerlijke rauwheid maakt de hoes, ondanks de aanvankelijke afstotelijkheid, uiteindelijk een heel wat menselijker en zelfs kwetsbaarder indruk dan de op het eerste gezicht een stuk aangenamer ogende, blinkende en gepolijste doorsnee confectiepophoes. Hetzelfde kan van de muziek worden gezegd. Vanaf de met overslaande stem gezongen melige opener And It Goes Like This tot de duistere en bezwerende, aan de Velvet Underground herinnerende afsluiter Blood In ’69 (wellicht verwijzend naar het desastreus verlopen Altamont concert van The Rolling Stones): rauwe, rammelende indierock, die met al zijn gebreken heel wat sympathieker klinkt dan gladgestreken, ‘perfecte’ prefab pop. Virtuoos is Skinnerbox zeker niet, hoewel men wel wat kundige gastmuzikanten heeft opgetrommeld in de personen van Beets Brother Alexander, die een fijne saxofoonsolo bijdraagt aan Mind Your Own Gap en Tatjana Logatcheva, een klassiek geschoold celliste die op de laatste drie nummers meespeelt. Maar men weet met de beperkte middelen die men heeft zonder meer de Skinnerbox-boodschap over te brengen. Een erg blijde boodschap is dat over het algemeen niet, het leven is immers hard en vaak ook bizar. Maar we hebben het er maar mee te doen, inclusief rotte tanden en vreemde tics. En zo nu en dan slaagt met name de (lichamelijke) liefde er toch in een sprankje licht in de duisternis te brengen (zoals in Golden Locks en When You Drive). Valt er dan niets af te dingen op deze schijf? Natuurlijk wel. Skinnerbox is eerst en vooral een band die je echt een keer live gezien moet hebben, een band die van ieder optreden een ware belevenis weet te maken. De ongebreidelde energie die het gezelschap in zo’n situatie weet te creëren ontbreekt begrijpelijkerwijs op dit studiowerkje: die is nu eenmaal moeilijk op een schijfje te persen. Maar afgezien daarvan wordt dit sympathieke plaatje van harte aanbevolen aan iedereen die nog een sprankje menselijkheid in de donder heeft en begrijpt waar wijlen Frank Zappa naar refereerde wanneer hij tegen het eenvormige, geur- en smaakloze legioen van ‘plastic people’ tekeerging: aan ‘freaks’ en ‘misfits’ dus.