Het gaat het Tilburgse bluestrio Sean Walsh Band voor de wind. Een uitstekende live-reputatie en een platencontract bij Corazong Records, waarop zij deze tweede langspeler Timetravellersexmachine uitbrengt. Een plaat die IJZERsterk begint, maar door de cowboy-boots en semi-vaste formule niet helemaal de volle lengte blijft boeien. Wat een opener! De dokter heeft het over het nummer Mr. Crankypants II. Een overstuurde gitaar bouwt op en explodeert met een killer-riff met daaroverheen de stem van Sean Walsh met een lekkere dosis distortion op zijn stem. En een stem heeft Sean Walsh! Zonder overdrijven mag zijn stem DE reïncarnatie genoemd worden van bluesiconen als Rory Gallagher en Jimi Hendrix. Zijn Ierse achtergrond draagt ook bij aan de prima articulatie en verder krijst, piept en kreunt Walsh er overtuigend op los gaandeweg het album vordert. Het tweede nummer Hey Babe borduurt lekker verder op opener Mr. Crankypants II. Opnieuw een killer-riff a la Jimi Hendrix en ruim drie minuten lang muzikaal vuurwerk. Op het derde nummer laat Sean Walsh Band zich van zijn gevoelige kant zien met de prachtige ballad Cinderella Princess. Bij het volgende nummer Up The Wall opnieuw weer vuurwerk met een riff die wat doet denken aan Are You Gonna Go My Way van Lenny Kravitz. Daarna volgt het hoogtepunt van de cd. Het psychedelische magnus opus van de plaat. Het ruim elf minuten durende Sirkus. Een nummer dat zowel explodeert als implodeert en halverwege een andere twist krijgt en je letterlijk de adem ontneemt. Na weer op adem te zijn gekomen daalt het enthousiasme van de dokter enigszins. Het lange, psychedelische Sirkus wordt opgevolgd door het korte, flauwe fluitnummer Free As A Bird, wat na zo’n fenomenaal nummer voelt als een soort anticlimax. Ook de overige tweede helft weet buiten het prachtige, akoestische nummer The Devil Wouldn’t Bargain niet helemaal te overtuigen. Dat komt omdat de “killer-riff” met pompende bass en stuwende drums een beetje een ‘formule’ begint te worden die herhaaldelijk vaak terugkomt, maar net wat anders wordt verpakt, zoals in de nummers Trouble, Little Bridgess en Spoonfull. Ook gooit Sean Walsh Band er voor de variatie wat country/rock a billy nummers tussendoor die niet echt op het album thuishoren, zoals Last Man Standing en de orkestrale afsluiter One More For The Happy Few. Het is jammer dat de tweede helft van de cd niet zo weet te overtuigen als de eerste helft. Toch is Timetravellersexmachine absoluut geen slechte plaat. Blues is een oud, stoffig genre, toch weet Sean Walsh Band met deze nieuwe plaat bij vlagen meer te rocken dan veel hedendaagse (lokale) rockbands! Maar laat die cowboy-boots de volgende keer alsjeblieft achterwege en stop wat meer variatie in die ‘formule’.