Vorig jaar zat ik met een vriend te babbelen over muziek. Hij vertelde mij dat ik de muziek van zijn broertje eens moest luisteren. “Jaaa het is kai mooi. Het lijkt een beetje op Damien Rice.” Ja ja dacht ik in eerste instantie. Na een bezoek aan de website van het duo werd mijn mond bijna helemaal gesnoerd. De nummers op de eerste drie demo’s klonken absoluut mooi, maar waren nog niet helemaal perfect. Nu is daar de nieuwe zes nummers tellende demo Magpies & Hummingbirds. Een plaat(je) waar de schoonheid werkelijk vanaf druipt. Wellicht vraag je je af, hoe het komt dat een duo dat slechts twee jaar samen is vier demo’s op kan nemen. Simpel. Door op talentenjachten studiotijd te winnen, zoals de Gilze Popprijs en het Amsterdams Studentenfestival. Dat onderstreept nog maar eens dat we hier echt wel met talent te maken hebben! Magpies & Hummingbirds opent met het prachtige In Nomine Patri. Het is al snel duidelijk waar de associatie ligt met Damien Rice. In het gitaarspel en cryptische teksten van zanger Roel Kessels. De fluisterstem en samenzang leggen dan weer de overduidelijke link naar Kings Of Convenience. Ondanks de associaties heeft Closer wel een eigen geluid en weet het een rustgevend sfeertje te creëren dat de hele lengte blijft b(r)oeien. Op het derde nummer El Alma De Las Memorias De La Muerte wordt het duo bijgestaan door mooie, zachte en subtiele percussie en een trompet, waardoor het niet alleen in tempo, maar ook in instrumentgebruik afwisselend blijft. A Story Sung blaast het kaarsje zachtjes uit. Een prachtnummer wat enorm gepassioneerd gezongen wordt door zanger Roel Kessels, die even afwijkt van zijn lieflijke fluisterstem. Jammer genoeg is het alleen niet altijd helemaal zuiver en kan er hier en daar ook wat meer gewerkt worden aan de samenzang. Toch klinkt Kessels stem wel heel uniek en weet hij moeiteloos de emotie over te brengen op de luisteraar. Een ander klein minpuntje heeft niet met de muziek, maar de cd (en het artwork) zelf te maken. Een uitgeprint, simpel hoesje en de muziek gebrand op een leeg Sony cd-r schijfje. Dat is zonde, want het doet daardoor wel heel afgeraffeld, bijna amateuristisch aan, terwijl zulke prachtige muziek eigenlijk een achttien karaats gouden hoesje verdient!