In een aardig gevulde Bat Cave met een aardig publiek speelde Swell vrijdagavond een mooie set liedjes die geen diepte- maar echter ook geen hoogtepunten kende. Een aardig avondje uit, met een bijzondere band in aardige doen. BAT CAVE Stond op de site van 013 nog dat Swell in de Kleine Zaal zou spelen, bij aankomst mogen we de trap van de Bat Cave op. Het concert is verplaatst, en dat is geen slechte keuze. De Bat Cave staat namelijk aardig vol en er hangt een fijne sfeer. In de Kleine Zaal zou dit echter aardig leeg betekenen en dus geen sfeer. AMBACHTELIJK Zonder voorprogramma begint Swell om kwart over negen. Vloeiend wordt er overgegaan vanuit het laatste nummer van de zaalmuziek naar het intro van de band. Haast zou je denken dat het zo afgesproken is. Swell begint met spelen, en doet dat ruim een uur zonder pauzes. Er is nauwelijks sprake van communicatie met het publiek tussen de nummers door en zeker niet tijdens de nummers. Swell is niet gekomen om te babbelen, Swell is hier om zijn ruim twintig jaar aan repertoire te laten horen. Bijna anderhalf uur lang aan ambachtelijk in elkaar gestoken liedjes op- en aangevuld met soundscapes. In tegenstelling tot de genrebroeder Howe Gelb (Giant Sand) is David Freel geen prater. Hij laat zijn liedjes het verhaal brengen. MONOTOON En die liedjes die zijn mooi. Gedegen stukjes vakwerk over de zelfkant. Swell is donker, depressief en tergend. Muzikaal ergens te plaatsen tussen Low, Calexico, Giant Sand en Pinback; bands van het ambachtelijke liedje. Ondanks dat gaat het na een tijdje toch vervelen. Ook al is de set zeer gebalanceerd over de verschillende albums heen, wordt het na een tijdje een beetje monotoon. Het is anderhalf uur mooie en goede liedjes, maar zonder ooit echt te pieken. En dat maakt het een gedegen, maar geen fantastische show. En dat is jammer.