Door wat administratieve foutjes is er wat vertraging opgelopen bij binnenkomst. Het gevolg: Hit Me TV gemist. Jammer, want deze band klinkt op plaat erg goed! Gelukkig maakt Krezip dit meer dan goed met een strak geoliede show.
Na een krappe twaalf jaar besluit Krezip een einde te breien aan hun jaren van succes. Al vanaf hit een was het raak, Lowlands en Pinkpop volgden elkaar in rap tempo op en plots was daar al weer het tienjarig jubilieum van de band. Na twaalf jaar is het volgens de bandleden op en tijd om hun eigen weg te gaan. Het officiële afscheidsconcert is in juni in de Heineken Music Hall, maar Tilburg mag als thuisstad natuurlijk niet achterblijven. Een groots feestje dus in een uitverkochte 013.
Waar zijn de zestienjarige (punk)poprockers van Nothing Less gebleven? Met de jaren is niet alleen de sound van Krezip, maar ook heel het voorkomen van de band totaal veranderd. Allen in het wit gehuld betreden de bandleden het podium, de zaal gaat al uit zijn dak. Een gemêleerd publiek van jonge meisjes en dertigers, maar ook een gezin met kleine kinderen juichen hun stadsgenoten toe. Dat Krezip groot is geworden horen we niet alleen, maar zien we ook aan de buik van Jacqueline Govaert. Haar zwangerschap begint zich steeds beter af te tekenen onder haar witte discojurkje.
Nieuwe nummers worden afgewisseld met het oudere werk, Krezip heeft goed nagedacht over de setlist en laat niet een van haar periodes onderbelicht. De sound van Krezip is in de loop der jaren behoorlijk veranderd. Het eerste werk is meer rock en een stuk rauwer dan het laatste album Plug It In. Op dit album grijpt Krezip, net als vele anderen, terug naar de eighties. Opperst dansbaar, maar wel wat gelikter. Up-tempo nummers worden afgewisseld met ballads. Zelfs het allereerste liedje van Krezip, Stupid, wordt gespeeld. Gitarist Anne krijgt van haar zus, zangeres Jacqueline voor het nummer een dikke knuffel. De boodschap van Jacqueline is vervolgens: "Oh, Anne huilt nòg niet, normaal is ze altijd de eerste die huilt."
Krezip staat als een huis, maar de bandleden lijken toch wat in zichzelf gekeerd. Zangeres Jacqueline maakt veel contact met het publiek, maar de andere bandleden maken zowel met het publiek als met elkaar nauwelijks contact. De verwachte intimiteit is dan ook ver te zoeken. Het publiek lijkt echter nergens last van te hebben. Uit volle borst worden zowel alle nieuwe als oude nummers meegezongen. Bij I would Stay hoeft Jacqueline helemaal niets te doen; het publiek kent het nummer van buiten.
De toegift, met de toepasselijke titel Sweet Goodbyes, doet het dak van 013 eraf blazen. De bandleden hebben zich allen in zwarte pakken met fluoriserende tekeningen gehuld. Het effect is overweldigend en zorgt voor een spectaculair einde.
Krezip zet een zeer goede, professionele show neer. Jammer dat die professionaliteit soms om lijkt te slaan in een gesloten houding naar het publiek toe. Maar buiten dat is een geslaagder afscheidsfeest in deze thuisstad niet mogelijk.