Mucho Maestro begint slecht in een weinig gevulde Cul met een te hard podiumgeluid, maar weet met zijn complexe feestmuziek uiteindelijk toch een vermakelijke set neer te zetten, die bij een enkeling zelfs de voetjes van de vloer krijgt. Geen memorabele avond, maar een mooi avondje uit. GELUID Bij de eerste tonen die Mucho Maestro speelt, is het geluid zo slecht dat ondergetekende vreest een afschuwelijke avond tegemoet te gaan. Van balans is geen sprake. Gelukkig grijpt de geluidsman van Cul de Sac snel in en wordt het podiumgeluid drastisch naar beneden geschroefd. Meteen wordt de band een stuk aangenamer om naar te luisteren, nu zij van het “krakerszaaltje zonder PA” geluid af zijn. VERRASSEND Enthousiast pompt Mucho Maestro zijn moeilijke feestmuziek de Cul in. De drie heren zijn hoorbaar geïnspireerd door Tom Waits, Primus en gecompliceerdere punk. Leipe muziek met melodieuze bas en verrassende wendingen. Dit gecombineerd met hier en daar wat ridicule teksten/onderwerpen (een nummer gaat over een tweejarige die zijn vader zijn moeder ziet vermoorden en opeten, een ander over sterven in een bad vol chocolade in Frankrijk) doet het groepje docenten af en toe zelfs denken aan Green Jelly (Little Pig, Little Pig). Prettig gestoorde muziek. ENTHOUSIASME Dit probeert de band ook in de performance naar voren te laten komen, maar dat lukt zeker in het begin niet echt. Het lijkt of de band in enthousiasme en performance groeit naarmate het publiek in de Cul toeneemt. Publiek dat zelfs spontaan gaat dansen. Naar het einde toe, de laatste twee nummers, komt de band namelijk pas echt los en werpen ze alles in de strijd. Helaas gebeurt dit niet eerder, waardoor het eigenlijk een show is zonder echte pieken, maar ook zonder dalen. Vermakelijk, maar vanavond even niet meer dan dat.