Het Israëlische hardcore trio Monotonix heeft een reputatie vanwege zijn bizarre, totaal gestoorde shows. Vanavond is niet anders in de Bat Cave. De band speelt overal, behalve op het podium en zelfs in de wc… En de muziek? Irrelevant! NIET DOORSNEE Buiten het feit dat deze recensent moet schrijven over dit optreden, moet hij vanavond ook deejayen voor en na Monotonix. Normaal sta je dan netjes aan de zijkant, maar vandaag mag ik op het podium deelnemen. Waarom? Omdat Monotonix zijn backline opbouwt in de zaal. Letterlijk! Je weet vanaf dat moment al dat dit Israëlische hardcore trio niet bepaald doorsnee is. Dat bleek eerder ook al uit de reeks optredens die zij deden op het ZXZW Festival in 2007. Daar gaven zij op één dag maar liefst zes optredens op zes verschillende locaties. Zo traden zij op vanaf een rijdende aanhangwagen en zette zij letterlijk de Villa Fiësta in brand. Die legendarische concertreeks leverde ze een tweede plaats op in de eindejaarslijst van 3VOOR12/Tilburg voor het beste concert van 2007 in Tilburg. ADRENALINESHOT Nadat deze recensent zijn laatste liedje wegdraait, gaat de band onmiddellijk los. De zanger trekt zwoel zijn Napoleon jas uit en showt zijn naveltruitje, waarna een ruim drie kwartier durende adrenalineshot voorbij dendert. Al bij het eerste nummer pakt de zanger een volle vuilnisbak om deze inclusief inhoud te deponeren op de spelende drummer. Gaandeweg het optreden blijkt dit nog maar een peulenschil bij wat het publiek nog meer te wachten staat. Zo verkast de band al spelend steeds een stapje dichter richting wc, om daar uiteindelijk ook te spelen. Ook de bar moet het regelmatig ontgelden. De basdrum wordt op de bar geplaatst en bespeelt, en even later fungeert dezelfde bassdrum als crowdsurfboard die door het publiek omhoog wordt gehouden en waarop de zanger vrolijk verder zingt. HERRIE Dan wordt er weer op de bar geklommen om daar alle plasticbekertjes te pakken en door het publiek heen te smijten. Op het einde wordt het gehele drumstel uit elkaar gehaald en ieder onderdeel, inclusief drumkruk gebruikt om een flinke stoot herrie mee te maken door het publiek, terwijl de drummer zelf met zijn blote buik van onder het drumkleed door het afval en geknoeide bier heenrolt. Ik denk dat het verhuurbedrijf van het drumkit niet blij moet zijn geweest toen zij de spullen terugkregen. IRRELEVANT Door deze geflipte performance blijft één ding onderbelicht: de muziek. Deze hangt in tussen hardcore en herrie. De enorm harde gitaarversterker zorgt ervoor dat wc-papier stoppen in je oren noodzakelijk is om geen gehoorbeschadiging op te lopen. De zang is daardoor ook totaal onverstaanbaar. Ik kan zelfs niet eens opmaken of de zanger nu Engels of Israelisch zingt. Maar toch gaat de muziek er als zoete broodjes in bij het publiek. Ach, hoe je het ook went of keert: met zo’n geflipte, opgefokte, adrenalineverhogende, geniale performance maakt dat ook dat de muziek eigenlijk irrelevant is.