Marillion betreedt het podium voor een meer dan goedgevulde zaal. Uit de enthousiaste ontvangst van het publiek valt in ieder geval niet op te merken dat er op het internet menig negatief geluid te bemerken viel rond de band. Dat was omdat de manier waarop de laatste dubbel-cd van de Engelse band gratis via verschillende internetnetwerken verspreid is, terwijl een groot aantal die-hard fans van tevoren de portemonnee opengetrokken had om het nieuwe werk aan te schaffen. Deze praktijk bezigt de band al sinds de cd Marillion.com en is inmiddels toch een soort ‘trademark’ van de band geworden: je nieuwe plaat laten financieren door je aanhang. Laten we eerlijk zijn; geld vangen en vervolgens gratis weggeven is toch een beetje in je eigen bed schijten! ‘The things people say on the internet…’ is het enige wat bassist Pete Trewavas er gedurende de show van zegt… Het optreden begint met de muzikale intro Dreamy Street van de nieuwe cd Happiness Is The Road en loopt over in klassieker-in-de-dop This Train Is My Life. Zanger Steve Hogarth gaat opvallend gekleed in een soort van oosters gewaad, maar na een paar nummers wordt dit kledingstuk uitgedaan en vervolgt hij de show in… pyjama! Maar laten we de man beoordelen op wat hij het beste kan, en daaruit valt te concluderen dat hij goed bij stem is vanavond. Na de nummers Woke Up, The Other Half, Essence en het wonderschone Fantastic Place van het meesterwerk Marbles, volgt dan het eerste hoogtepunt van de show: The Man From The Planet Marzipan. Dit nummer laat goed horen dat Marillion op haar laatste werk andere paden poogt te betreden en haar horizon verbreedt. Tweede hoogtepunt volgt al snel in de gedaante van het beklemmende Out Of This World van het album Afraid Of Sunlight, wat handelt over de Brit Donald Campbell die meer dan 40 jaar geleden het leven liet tijdens een poging het snelheidsrecord op het water te verbreken. In 2001 pas is zijn lichamelijk overschot geborgen en Steve Hogarth en gitarist Steve Rothery hebben dit nummer op zijn begrafenis vertolkt. Op het doek op de achtergrond wordt het fatale ongeluk geprojecteerd. Eén lang kippenvelmoment en tevens één van de beste nummers die de band ooit heeft opgenomen. Na twee nummers van het conceptalbum Brave, te weten Mad en The Great Escape, volgt publieksfavoriet Afraid Of Sunlight met fantastisch gitaarwerk van Steve Rothery, die bijzonder goed in vorm is deze avond. De klasse van de man neemt evenredig toe met zijn omvang, lijkt het. Het nieuwe nummer Thunder Fly wordt ook erg enthousiast ontvangen. Het is één van de stevigere momenten op Happiness Is The Road Vol. 2 – The Hard Shoulder; de tweede cd waarop het experiment niet geschuwd wordt. De set wordt afgesloten door het van Marbles afkomstige Neverland, maar gelukkig volgen er nog twee toegiften. Asylum Satellite #1 is met afstand het beste nummer van Happiness Is The Road en vertoont tevens de meeste overeenkomsten met het oude werk. Tevens is het podium voor Mark Kelly’s vingervlugge keyboardkunsten. Het kan dan ook met recht het stempel van progrock meekrijgen, iets wat voor het meeste werk van de band sinds het vertrek van Fish, wat mij betreft, niet meer van toepassing is. Steve Hogarth waagt zich voor Invisible Man aan een verkleedpartijtje en betreedt in rokkostuum en wandelstok het podium voor de vertolking van de opener van de voorlaatste cd Marbles. Tot grote blijdschap van ondergetekende wordt de tweede toegift ingezet met Three Minute Boy, met het fantastiche outro á la Hey Jude van de Beatles waarin de muziekindustrie op magistrale wijze op de hak genomen wordt. Afgesloten wordt er met titelnummer Happiness Is The Road, waarin Steve Hogarth verslag doet van het overkomen van zijn mid-life crisis met hulp van de Nederlandse arts (wiens naam ik even niet bij elkaar gegoogled krijg) en een zelfhulpboek. Kortom, Marillion zette in 013 een fantastische show ten beste neer en wist steeds weer net een andere invulling te geven aan nieuw werk, zonder daarbij het karakteristieke geweld aan te doen. De vaste aanhang beleefde een geweldige avond in de Dommelsch Zaal.
Marillion pakt 013 moeiteloos in
Vaste aanhang beleeft geweldige avond in Dommelsch Zaal
Marillion lijkt een beetje kind aan huis bij 013. Toch staat de reïncarnatie van Fish altijd voor een goedbezocht avondje uit en, niet geheel onbelangrijk, voor een goede show, wat gelukkig ook vanavond weer het geval is.