In het kader van het tienjarig bestaan van 013 passeren deze maand de nodige ‘gouwe ouwe’ de revue (Alvin Lee, Marillion, Motörhead). Bands met een dergelijke historie hebben natuurlijk altijd de nodige pieken en dalen gekend, maar er is welhaast geen band te bedenken waarvoor dat in zo’n extreme mate geldt als het Amerikaanse Extreme. Op slag wereldberoemd geworden met de hitballad More Than Words, verdween de band even snel uit de schijnwerpers met de opkomst van de grunge. Dat dergelijke populaire trends muziekinhoudelijk niets te betekenen hebben, bewees de groep maandagavond nog maar weer eens met een sprankelend optreden. OUD & NIEUW Extreme heeft duidelijk vertrouwen in zijn nieuwe materiaal, want men opent met een vers nummer: Comfortably Dumb. Om het publiek daarna meteen gerust te stellen met oudje Decadence Dance, dat wel. Maar ach, eigenlijk maakt het allemaal niet veel uit: oud of nieuw, Extreme vaart gewoon als altijd haar eigen koers van melodieuze, soms funky hardrock met veel ruimte voor het indrukwekkende gitaarwerk van Nuno Bettencourt. Met de eerste nummers zit de stemming er meteen goed in bij band en publiek (dat overigens door de bank genomen behoorlijk rustig is, maar dat zal de leeftijd wel zijn) en dat blijft zo gedurende de gehele twee uur durende set. Stevige nummers hebben de overhand, die vormen immers ook het merendeel van het repertoire van de band. HITS Maar natuurlijk komt na een instrumentaal voorafje (dat helaas wat in het water valt door een gedurende het hele nummer aanwezig doordringend microfoongepiep, overigens de uitzondering op het verder prima geluid van de avond) het eeuwige More Than Words aan bod. Waarbij zanger Gary Cherone weer even op adem kan komen, want het massaal meezingende publiek neemt het grootste deel van de vocalen voor zijn rekening. En hoe afgezaagd het verder ook moge zijn, als rustpunt te midden van energiek gitaargepriegel komt het nummer eigenlijk prima tot zijn recht. Daarna wordt er weer lustig verder gerockt en uiteindelijk mag meneer Bettencourt nog even solo laten zien hoeveel hij van Eddie van Halen heeft opgestoken, waarna de band besluit met Get The Funk Out. En ja, als toegift wordt naast Am I Ever Gonna Change? natuurlijk ook die andere rustige hit Hole Hearted gespeeld. Een mooi en bevredigend optreden. PLEZIER Wat naast de muzikale kwaliteiten echter bovenal beklijft is het zichtbare (spel)plezier van de vier heren. Zo klimt Cherone op een gegeven moment op wat speakers om een dom aapje te imiteren en doet hij bij een naar ‘southern rock’ neigende riff of hij paardje aan het rijden is op een box (met een handdoek als zadel). Het is waarschijnlijk deze lolligheid die de band in het ernstige en sombere grungetijdperk uit de gratie heeft doen vallen. Maar tijden veranderen en naar de goed gevulde grote zaal van vanavond te oordelen kan Extreme voorlopig nog wel even door. En terecht, want deze band is zeker een van de betere hardrockbands van de afgelopen decennia. Luister dat Pornograffitti-album nog maar eens. En als je toch bezig bent, check dan ook even de nieuwe schijf Saudades De Rock (wat door Bettencourt ter plekke wordt vertaald als Sausages Of Rock, weten we dat ook weer)…