Confectiepop is een term die 3VOOR12/Tilburg collega Wouter de Waal onlangs aanhaalde in een van zijn recensies. Confectiepop is op maat gemaakte popmuziek voor een mainstream publiek. Daarmee wordt de spijker vanavond op de kop geslagen bij de twee bands in de Kleine Zaal van 013. Voor Davenport pakt dat echter positiever uit dan voor het Engelse Elliot Minor, dat ondanks meer variatie op den duur toch wel een saaie, routineuze voorstelling wordt…
DAVENPORT
Davenport is een nieuwe allstar formatie met bandleden van onder andere I Against I, Awaiting Seasons, The Undeclinables en San Andreas. De band bestaat pas tien maanden en dit is hun vijfde optreden. Het vijftal klinkt als een toegankelijke band a la Paramore, oftewel emopop met een rauw randje. Het moet gezegd worden: voor een band die pas zo kort bij elkaar is, staat het muzikaal als een huis. Ook het geluid is buitengewoon goed. In een klein halfuur komen uitstekende versies voorbij van onder andere hun MySpace nummers All Alone en afsluiter Knock Out. Zoals iedere beginnende band zijn er ook altijd punten waaraan gewerkt kan worden. Een daarvan is de variatie in de nummers. Veel nummers hebben een couplet/refrein opbouw, terwijl er hier een daar wel wat meer buiten de lijntjes gekleurd mag worden. Ook de performance mag wat overtuigender. De prachtige zangeres Chantal van Brummelen beweegt zich vrij ‘ingestudeerd’ over het podium. Bij het optreden van de Classic Album Allstar Band bewees Van Brummelen dat ze over buitengewone vocale kwaliteiten beschikt, nu komt dat echter niet helemaal goed uit de verf. Maar ondanks dat, is het nog steeds buitengewoon prettig om naar haar stem te luisteren, die een soort kruising is van Jacqueline Govaert (Krezip) en Alanis Morisette. Davenport heeft in dit stadium van hun bestaan zeker laten zien een band te zijn met veel potentie en wellicht ook de kwaliteiten om de openstaande Krezip vacature in te vullen. 19 december gaat de band op herhaling tijdens een nieuwe editie Club3VOOR12/Tilburg in Little Devil. Kijk en oordeelt u zelf.
ELLIOT MINOR
Na een change-over van een klein halfuur komt er plotseling geschreeuw boven de muzikale intro uit. Alle meisjes in de halfvolle Kleine Zaal maken herrie voor duizenden, dit omdat de vijf heren van Elliot Minor het podium betreden. Wanneer zij hun instrumenten oppakken en plaatsnemen onder de spotlights is ook wel duidelijk waarom: de looks. Met name het gitaarspelende zangduo heeft veel weg van het aaibaarheidsgehalte van een band als Jonas Brothers. Ook muzikaal is het jammer genoeg niet veel anders. Dit terwijl het op het eerste oor gevarieerd klinkt. De emo confectiepop krijgt hier en daar plotseling een twist naar punk en bij de instrumentale stukken wil het zo nu en dan best lekker grooven. Ook de toetsen is een bijzonder fijne toevoeging. Zo nu en dan heeft het zelfs iets pathetisch en gothisch in de toegankelijke zin van het woord. De overige instrumentbeheersing van de mannen is ook prima, maar daar houdt het wel mee op. Na ruim een half uur wordt het toch allemaal wat gezapig, lees saai. Ondanks de vriendelijke tussendoorpraatjes van de band, neigt het allemaal naar routine. We weten inmiddels wel dat we een fantastisch publiek zijn en waar de merchandise stand staat. In iets meer dan een uur komt het titelloze debuutalbum vrijwel geheel voorbij en daarna is de koek (en het repertoire) op. Deze recensent is blij dat hij dan weer lekker naar huis toe kan om te gaan slapen. Alle meisjes in de Kleine Zaal vanavond zullen het absoluut niet met me eens zijn, maar dat ben ik samen met dit optreden morgen alweer vergeten.