De afgelopen dagen speelde Envelopes in Nederland. Tussen de optredens in Amsterdam en Utrecht door speelde de band met Franse en Zweedse leden afgelopen donderdag in Tilburg. Envelopes, vaak vergeleken met indie-grootheden als Architecture In Helsinki, trakteerde een matig gevulde Bat Cave op een matig optreden. VERRASSING Opener van dienst is vanavond in de Bat Cave het Limburgse These Seats Are Taken. Met hun hoekige nu-wave is de band een aangename verrassing op deze warme donderdagavond. In Groot-Brittannië zijn bands als The Futureheads, The Rakes en Maximo Park vrij populair terwijl we hier in Nederland nauwelijks zulke bands lijken te hebben. Niet dat These Seats Are Taken het niveau van deze bands weet te evenaren, de samenzang is vaak erg matig, er wordt met een tenenkrommend Nederlands accent in het Engels gezongen en veel nummers zakken na een paar maten in elkaar. Toch heeft dit Limburgse viertal met zijn originele muziek mogelijkheden. Nog even wat aan de zwakke punten werken en dan zien we ze graag eens terug in 013. GEBREKEN Een half uurtje na de nu-wave van These Seats Are Taken is het tijd voor de indie-rock van Envelopes. Vanaf het eerste nummer klinkt de band erg rommelig en overheersen de irritante piepjes van overstuurde gitaren. Al na het tweede nummer breekt een snaar van de basgitarist en kijkt de band wat hulpeloos om zich heen. Na wat onderling overleg wordt besloten om een rustig nummer te spelen zodat de beste man op zijn gemak zijn snaar kan vervangen. Tijdens dat nummer vallen de gebreken van Envelopes nog meer op en vooral de stem van Audrey Pic, de enige vrouw in dit vijftal, blijkt niet heel prettig in het gehoor te liggen. DESINTERESSE Het weinige publiek in de Cave lijkt het allemaal niet zoveel te interesseren wat zich op het podium afspeelt. Er wordt bijgepraat, gelachen en vooral veel gedronken. Deze desinteresse gecombineerd met het tamme, weinig enerverende optreden van Envelopes zorgt ervoor dat het concert weinig hoogtepunten kent. De set van Envelopes, dat afwisselend klinkt als een slap aftreksel van Pixies, The Velvet Underground en zelfs The Beach Boys, kent slechts in Sister In Love en Life On The Beach twee kleine hoogtepuntjes. Wat overblijft is een rommelige band die nauwelijks contact maakt met het publiek en het (gelukkig) na vijftig minuten alweer voor gezien houdt.