Het was een avond van contrasten. De immer droeve Nationale Dodenherdenking versus twee bands met een ultiem vrolijke sound. Een bijzonder mager gevulde Kleine Zaal van 013 versus de stampvolle terrassen op een steenworp afstand. De strak in paarse polo en stropdas gehulde jongemannen van neWax versus de bebaarde en langharige ‘vikingen’ van Friska Viljor. Een typisch Britse sound van Hollandse bodem versus een muzikale tour door Europa van Zweedse bodem. Maar er was ook plaats voor consensus. Beide bands kregen alle voetjes van de vloer, toverden een lach op eenieders gezicht en veroverden de harten van menigeen. NEWAX Een goed uur na de dodenherdenking maken welgeteld 43 mensen in de Kleine Zaal kennis met de Brabants/Utrechtse knapen van neWax. De zanger trapt af met wat hippe beatbox-achtige synthesizergeluidjes over een catchy sound met een hoog britpop-gehalte. De composities klinken niet erg ingewikkeld maar zijn wel pakkend en dansbaar. De muze van neWax lijkt Franz Ferdinand te zijn; naast een sterke gelijkenis in stemgeluid van de leadzangers delen de bands tevens eenzelfde concept. Het kan haast niet anders of de jonge honden hebben ook een aantal optredens van GEM meegepikt. De bassist heeft het uiterlijk vertoon van een metalmuzikant en staat er wat stug en nors bij. Hetzelfde geldt voor de gitarist, behalve dat dan van de metalmuzikant. Gelukkig wordt dit ruimschoots gecompenseerd door de zanger die het publiek weet te vermaken met een enigszins geflipte maar zeer vermakelijke motoriek en de nodige grapjes. Zo hangt zijn stropdas op een gegeven moment als zijnde een staart tussen zijn benen en snoert hij zichzelf de microfoonkabel om zijn nek. Hopelijk is dit laatste geen verwijzing naar het magere publieksaantal of een mogelijke zelfmoord op zijn zevenentwintigste. Eén van de nummers heeft namelijk de mystieke titel 27 meegekregen. Alle nummers hebben echter een fris en vrolijk geluid, zij het volgens een bekend recept. Het valt te hopen dat we vaker wat horen van neWax. FRISKA VILJOR Friska Viljor introduceert zich in de inmiddels voor eenderde volle (lege?) zaal. Twee blonde, langharige, bebaarde en in skinny jeans gehulde mannen uit Stockholm. De één heeft een mandoline, de ander een gitaar. Met een brede grijns om de lippen brengen ze op vrij hilarische wijze Shotgun Sister ten gehore. Blijkbaar beschouwen ze dit als hun klapper, want het nummer wordt later op de avond nogmaals gespeeld maar dan met de voltallige band, die bestaat uit vrienden van de twee kernleden. De beide heren leadzangers gaan er prat op hun eerste album geschreven te hebben toen ze net de bons hadden gekregen en ladderzat waren. Zou ook best wel eens waar kunnen zijn. Tekstueel valt er namelijk geen touw aan de nummers vast te knopen, maar de dronkemansmeespringpop die ze voortbrengen swingt de pan uit. Althans, vooral bij het laatste gedeelte van de set wanneer ze Gold, Old Man, Monday en (nogmaals) Shotgun Sister spelen. Gold klinkt als dronken hippiefolk die is gecomponeerd door de Kaiser Chiefs, het ska-achtige Old Man haalt het ultieme Madness-feestgevoel boven en de mannen knipogen met een stevige beat, zware bassen en opzwepende vocalen naar landgenoten The Knife. Met een blikje Dommelsch in de hand praten de frontmannen het geheel op humoristische wijze aan elkaar en zijn gelukkig. Ondanks het kleine aantal bezoekers, dat op zijn beurt weer erg gelukkig is met het kleinschalige feest in de Kleine Zaal. Met name voorin wordt goed geswingd en met bier gesmeten. Een meisje gaat hard op haar plaat in de plas bier, maar staat binnen no-time weer te swingen. Het hoeft ook allemaal niet zo gecompliceerd te zijn, het leven. Een stel idioten uit Zweden die vrolijke en frisse muziek maken, voetjes die goed van de vloer gaan en een lekkere pot bier. Dat is voldoende, tenminste voor de Friska Viljor fans.