Nina June kent een vliegende start. Nog voordat de Rockacademie-studente überhaupt een single had, was ze al te gast bij 3FM, TMF en Radio 1. Daarna werd ze opgemerkt door RACEM, de platenmaatschappij die gerund wordt door studenten van de Rockacademie. Ze was de eerste artiest die een album mocht uitbrengen op het label. Dat album, Little Dreams, ligt nu in de winkel. Tijd dus voor 3VOOR12/Tilburg om de plaat eens onder de loep te nemen. LIEFDE Allereerst de complimenten voor de prachtige albumhoes. Dat dit album met veel liefde is gemaakt, is aan de buitenkant al te zien. Sierlijke letters, veel bloemetjes en dieren en alles in het rood/wit/zwart. Het hele album straalt warmte, liefde en onschuldigheid uit. De foto van Nina June op de voorkant, met haar platinablonde haar, rode lippen en rode pumps, maakt dit helemaal af. Aan de binnenkant zit een grote poster, waarop alle songteksten staan. Niet zo handig, want je moet het ding eerst helemaal openklappen voordat je het nummer kan vinden wat je zoekt. Ook de Hitkrant-achtige foto op de achterkant van die poster had niet gehoeven.. Maar buiten dat, kun je je met zo'n geweldig en professioneel uitziende albumhoes zeker presenteren aan het grote publiek. MINIMAAL In het eerste deel van het album krijgen we een kijkje wat Nina June allemaal kan. Pop, jazz en zelfs een cover. Maar een voor een zijn het even lieflijke als zoetsappige nummers. So You Say is een mooi openingsnummer en een van de vele liefdesnummers op deze cd. De sound van Nina June heeft veel weg van Ilse DeLange. Maar dat is niet zo raar, want Ilse is een van Nina June's inspiratiebronnen. Het nummer Be On My Mind (nummer twee) zou dan ook zo op de cd van Ilse DeLange kunnen staan. In het derde nummer, Precious Time, horen we de jazzy kant van Nina. Je verwacht een grote uithaal of een climax, maar dat blijft helaas uit. Gelukkig wordt dit snel goed gemaakt met twee prachtnummers: Confidently Staying (nummer vier) en de Chris Isaak cover Wicked Game (nummer vijf). Allebei nummers waar gebruik wordt gemaakt van het minimale, waardoor het je raakt. Waar de andere nummers goed waren als achtergrondmuziek, trekken deze nummers je aandacht en wil je er echt naar luisteren. Nina June is zeker niet de eerste die Wicked Game covert, onder andere R.E.M., Heather Nova en HIM gingen haar voor. Wel kun je spreken van een mooie vertolking, je zou bijna niet zeggen dat het een cover is. Petje af, voor Nina June. ACHTERGRONDMUZIEK In het tweede deel wordt er helaas niet voortgeborduurd op de prachtige nummers. Nummer zeven, Little Dreams, is erg poppy en hier komt Ilse DeLange weer om de hoek kijken. Ook in de vijf daarop volgende nummers wordt er nergens meer teruggegrepen naar het breekbare, het minimale. Het klinkt allemaal erg lieflijk en dat begint nu tegen te werken. Nergens wordt het echt uitdagend of wordt er een climax opgebouwd. Het blijft maar een beetje voortkabbelen. En dat is jammer. De vrouw die op de albumhoes nog zo'n sterke persoonlijkheid leek te hebben, valt nu een beetje weg. Het album Little Dreams dient nu als leuke achtergrondmuziek op een mooie zondagochtend, maar om het echte luistermuziek te maken zouden er minder uptempo-nummers en meer nummers zoals Confidently Staying en Wicked Game moeten komen. De andere muzikanten (gitarist, bassist, drummer, toetsenist en violiste) nemen nu al niet erg veel ruimte in, de nadruk ligt echt op Nina, maar het zou nog minimaler mogen. Rauwer, puurder en uitdagender. Dan kunnen die 'little dreams' van Nina June echt werkelijkheid worden.