Eindelijk voel ik me weer eens jong bij binnenkomst van een nog halflege Dommelsch Zaal. Stelletjes van zeer middelbare leeftijd en oude mannen die al sigaarrokend met een hoed op genieten van de latin/nu-jazz van Dj Solo Moderna, wachten allen op Gare Du Nord dat rond negen uur het podium betreedt en hun instrument ter hand neemt. De zaal is nu zo goed als vol en de zwoele vocalen van toetsenist Inca zorgen voor een lekker loungy sfeertje. Vervolgens wordt het verhaal achter Sex ‘n’ Jazz op een even zwoele manier verteld. Het komt erop neer dat het de soundtrack betreft van Heleen van Royen’s boek Stout en de albumhoes ontworpen is door modeontwerpster Marlies Dekkers (“bekend van het betere hang- en sluitwerk”, aldus Inca). Dit zorgt voor een goede brug naar I Want Love van het album Sex 'n' Jazz. DORONA ALBERTI Wanneer sexy zangeres Dorona Alberti ten tonele verschijnt wordt het geheel naar een hoger plan getild en leeft het publiek op. Alberti, gekleed in het rood en met dezelfde rode pumps als de albumhoes, laat de vorige nummers even in de vergetelheid raken. De Dommelsch Zaal verandert in een rokerige jazzclub dat zo in het Chicago van de jaren vijftig had kunnen staan. Dit in combinatie met de grote rode neonletters die Gare Du Nord spellen en boven de bühne prijken, zorgt voor een typisch sfeertje. De lange vitrage gordijnen die achter de band het rode licht absorbeert, sluiten goed aan bij de rest. Helaas blijft de zangeres niet lang en maakt ze weer plaats voor Barend Fransen, die tussen de nummers door wat anekdotes de revue laat passeren die hij beter achterwege had kunnen laten. Twee duimen omhoog voor gitarist Ferdy Lancee die zijn hand niet omdraait voor verschillende stijlen. Hij hanteert zowel de Spaanse gitaar, als de steelguitar en laat overtuigend mooie gitaarsolo’s de zaal in gieren. PASSIE Gelukkig maakt Dorona Alberti haar rentree en word je direct weer meegezogen in haar passievolle zangmelodieën. Ook de drummer laat zien dat hij meer kan dan alleen drummen wanneer hij de mondharmonica bespeelt en hiermee de Dommelsch Zaal muisstil krijgt. Dit is het leuke aan Gare Du Nord: ze geven alle muzikanten even hun eigen mini-podium om te laten zien wat zij in huis hebben. Zo ook de bassist, die zonder moeite (met rode ledjes als gitaarinlays) een slappende bassolo uit zijn gitaar trekt. VUURWERK Het hoogtepunt van de avond dient zich aan wanneer Marvin Gaye’s Your My Medicine gesampled onder begeleiding van de band door de boxen van 013 klinkt. Het is even alsof de wijlen soulzanger zelf aanwezig is. Gare Du Nord verlaat dan de instrumenten om vervolgens terug te komen voor een toegift die knalt. Dit had misschien wat eerder gemogen, maar komt zeker niet ongelegen. Eindelijk zien we wat vuurwerk van een band die zonder Dorona Alberti niet veel bijzonders voorstelt, maar voor een vermakelijke avond heeft gezorgd.