Deze avond wordt Cul de Sac gevuld met spoken word music. Enablers is een postrock collectief met als frontman schrijver en dichter Pete Simonelli, die zijn teksten onder begeleiding van de rest van de band voordraagt. De overige bandleden hebben zich door de jaren heen bewezen in verschillende collaboraties met Swans, Toiling Midgets of met leden van onder andere June Of '44. Al met al een belofte. AANDACHT Om kwart voor elf wordt hard ingezet. Twee gitaren op vol volume en een stampende drums knallen de slechts half gevulde Cul in. Enablers roept om aandacht. Helaas blijft een groot gedeelte van het aanwezige publiek toch doorkletsen, ook als Pete Simonelli zijn eerste woorden de microfoon inspuugt. De band speelt onverstoord verder, zelfs met het vervelend in de ogen knipperend licht dat ongevraagd en geheel buiten de maat wordt aangezet. SIMONELLI’S DEMONEN Vanaf het eerste nummer verkiest Pete Simonelli de dansvloer boven de geringe ruimte die hem is gegeven op het podium. Terwijl de rest van de band praktisch onbewogen hun partijen de ruimte in slingeren, beweegt hij zich in grote beweging voor het podium tussen het publiek. Zijn vrije arm slingert, wijst, gebaart, duwt en slaat ter ondersteuning van zijn teksten. Als getergd door demonen fluistert, spuugt en schreeuwt hij zijn proza in de microfoon, terwijl deze door de dreigende postrock van de band wordt aangezet. De mix Slint, Jezus Lizard en Shellac die de band neerzet, versterkt de spanning die wordt neergezet door de penetrante proclamerende rokersstem van Simonelli. Rustig opbouwende spanning wanneer dat gevraagd is, overweldigend harde stukken die aan Red Sparowes doen denken wanneer Simonelli stampend door of tegen het publiek zijn verzen buldert. HUISMIX Helaas zijn het juist die harde stukken die wat minder zijn. Dit omdat de stem nog wel te horen is, maar niet langer verstaanbaar, terwijl we het toch over spoken word music hebben. In de huismix staan de gitaren helemaal weggedraaid, maar in de energieke stukken wordt vanaf 'het podium' de balans geheel weggeblazen. Dit is geen probleem in de rustigere stukken, waar muzikaal alles tot zijn recht komt. Jammer genoeg blijkt dan dat niet iedereen in Cul de Sac komt voor Enablers. Terwijl zij een sterke set neerzetten, blijft een groot gedeelte van de Cul naarstig doorkletsen, vaak met overbodig stem verheffen in juist de rustigere stukken. De band lijkt zich er weinig van aan te trekken, gewend om in vergelijkbare cafés te spelen. Maar het is daarmee niet minder irritant voor de bezoeker die wel voor Enablers is gekomen. Een ander minpunt is dat op het moment dat de tekst op is, de rest van de band ook meteen afbouwt en ophoudt. Dit terwijl de muziek ook zonder tekst indringend genoeg is. TOEGIFT Na een kort overleg met een van meest irriterende bezoekers, wordt aan het eind van het optreden besloten tot een korte toegift van twee sterke nummers. Gerucht gaat echter dat dit niet de laatste tonen dit jaar zijn die Enablers in Tilburg ten gehore brengen. Ergens in september zouden zij op een niet nader te noemen festival waarvan de naam uit vier medeklinkers bestaat zomaar weer eens een van de twintig podia in Tilburg kunnen betreden. Althans, zo fluisteren zeer betrouwbare bronnen. En voor dan, is deze band alvast getipt!