Daar is ie weer! Dokter Demo is terug. Vanaf heden niet meer in videovorm, maar geschreven. De eerste in de reeks demo’s-to-come is het debuut van The Snout Eating Livers. De wie? Dat was ook de dokters eerste gedachte. Om nog maar te zwijgen over de foeilelijke demohoes. Daarna stopte Dokter Jesper de cd in zijn speler om die dertig minuten later verbaasd eruit te halen… ONTSTAAN The Snout Eating Livers maakt naar eigen zeggen electro-wave-pop. Oftewel, muziek met invloeden van bands als Massive Attack, New Order, The Knife, Radiohead en Kraftwerk. Dit trio bestaat uit Renate Schipper op zang en synthesizer, Paul van Gerven op drums en Thijs Willemsen op bass en verantwoordelijk voor de samples. Alledrie zijn ze al actief in verschillende bands. Thijs Willemsen speelt in Iceland, Paul van Gerven in Frame en zangeres Renate Schipper in Skipper And The Dead Horses. Renate had beats nodig voor haar band en van daaruit is een jaar geleden The Snout Eating Livers ontstaan. DEBUUT Zodoende valt een jaar later het debuut op de deurmat van 3VOOR12/Tilburg. En wat voor een debuut! De opener Air: You Won't Get It Back laat een duistere industrial beat infaden, waarop even later de ijzige, maar zeer gevoelige stem van zangeres Renate Schipper overheen komt. De stem roept onmiddellijk associaties op met Björk. Verschil is dat de melancholie in de stem van Björk soms wel erg over de top gaat, terwijl Schipper die verleiding weerstaat en daardoor van begin tot eind blijft boeien. Dat terwijl je geen idee hebt waar haar teksten over gaan. Je hoort duidelijk dat ze haar ogen dichthoudt in de studio en dat er flarden van liefdesverdriet omhoog komen die ze gevoelig over de duistere beats heen zingt. Die 'flarden' vormen nergens een geheel of totaalplaatje, maar toch voel je haar emotie. Ook de muziek houdt de emotie knap overeind. Alles lijkt in mineur te zijn ingespeeld en het voelt daardoor donker aan. Gelukkig is de variatie in de nummers groot genoeg om zelf niet weg te kwijnen in verdriet. Air: You Won’t Get It Back is de veelbelovende opener. Het volgende nummer houdt de belofte hoog, daarna wordt er wat gas teruggenomen en met afsluiter This Geyser ontpopt zich de Grand Finale. Een duizelingwekkende soundscape die explodeert in een drum 'n' bass uitbarsting, die qua opbouw veel weg heeft van Radioheads Sit Down, Stand Up. Al met al is de sound van The Snouts niet bijster origineel, maar wel zeer onderhoudend. Het is een verademing dat we binnenkort weer een geslaagde elektronica act mogen aanschouwen op de lokale podia. De muziek klinkt serieus. Nu maar hopen dat ze een serieuzere bandnaam en artwork overwegen. Dat is het enige smetje op dit prima debuut. Ach, als ze dit niveau vasthouden, de naam veranderen en een andere designer nemen dan wordt het volgende album een vijf sterren plaat!