Bij aankomst in 013 is het café en het provisorische rokersterras al aardig gevuld, zeker voor een concert in een zomermaand. Vanavond gaan we nabranden van Roadburn met twee psychedelische bandjes: Wooden Shjips uit San Francisco en The Heads uit Bristol. Reeferrock op zijn best, wellicht het best ervaren onder invloed van dezelfde parafernalia als de bands. WOODEN SHJIPS Tegen de verwachting in wordt de avond afgetrapt door Wooden Shjips, die toch echt als grootste op de bill staan aangegeven. Gelukkig wordt dat meteen na het eerste nummer duidelijk als de band zich voorstelt: “We are the Wooden Shjips from San Fransisco.” En dat is zo ongeveer de enige communicatie die de band met het publiek heeft. Wooden Shjips haalt zijn inspiratie uit de jaren ’70. Iets wat erg duidelijk te merken is. De op folk georiënteerde riffs worden lang uitgebreid en door een echo heen getrokken. Hieruit wordt een leuke set opgebouwd, die echter niet de hele show weet te boeien. De afwisseling binnen en tussen de nummers is daarvoor te klein. Er wordt te weinig om de riffs heen uitgebouwd en enkele nummers worden juist op het moment dat het lekker wordt abrupt afgekapt. Na verloop van tijd gaat ook de echo over de stem storen, deze is net iets te veel van het goede. Niet dat het geheel slecht is, vooral de bijna poppy stukjes op het orgel maken het geheel interessant, maar erg verheffend is het niet. Ook niet als na wat gehannes met een microfoontje een cornet wordt geïntroduceerd. Eigenlijk is het interessantste wat er tijdens Wooden Shjips gebeurt de visuals van Roadburn Walter, die het geheel dat beetje extra's geeft dat de band, helaas, achterwege laat. THE HEADS Als dan The Heads gaat spelen, is ook meteen duidelijk waarom deze band niet en de Wooden Shjips wel opent. Buiten dat de bandleden het volume meteen flink opschroeven (hier en daar gaan de oordoppen in), zijn bij hun de afwisseling en de uitbouw van de riffs die bij WS ontbraken wel aanwezig. Deze reeferrock gaat meer terug naar eind jaren ’80, begin jaren ’90 waarin bands als LOOP en Spacemen 3 baanbrekend werk deden met hun psychedelische noise. De referentie met LOOP is zeer sterk aanwezig, hoewel The Heads zwaarder en 'sneller' speelt. Eigenlijk klinkt het geheel als een mix tussen LOOP, Soundgarden (zonder Chris) en zeker bij het laatste nummer Sonic Youth. Op enkele momenten doet het ook aan de donkere postrock van Isis denken, vooral dankzij de knallende en strakke drums en de zware bass 'drones'. The Heads zet dan ook geen onverdienstelijke set neer. Uiteraard is ook hier de communicatie met het publiek tot het minimum beperkt, aan het einde worden we bedankt, maar dat is geen gemis. De bandleden grooven door alsof ze nog steeds tot diep in de nacht in een garage met een lekkend dak staan te repeteren. En ook nu weer zeer verdienstelijk ondersteund door toepasselijke visuals, die ook meteen het enige licht op het podium vormen.