AmeriKKKa's Most Wanted, O'Shea Jackson, beter bekend als Ice Cube, is niet een doorsnee rapper. Naast één van de grondleggers van gangsta rap is de militante mc een veelgevraagde acteur (zo is Cube volgend jaar te bewonderen als B.A. in een film over The A-Team) en regisseur. Jackson begon zijn loopbaan als lid van een van de meest controversiële (en legendarische) rapgroepen uit de geschiedenis, N.W.A. Daarnaast bracht hij zeven soloalbums uit, het achtste album komt in augustus uit. UNORTHADOX Het publiek bij hiphopconcerten wil nog wel eens blasé zijn. Het 'ik ben te stoer om te laten merken dat ik het leuk vind' complex. Het is dan ook van uiterst belang dat de crowd goed opgewarmd is als de hoofdact begint. Deze taak ligt vanavond in de handen van Unorthadox, volgens sommigen de beste Engelstalige mc van ons land. Zoals gezegd zijn de bezoekers van hiphopshows kat-uit-de-boom-kijk types, maar Unorthadox gaat hier goed mee om. Ondanks het gebrek aan publieksparticipatie levert hij een prima optreden af. Een waanzinnige woordenstroom wordt met hoog tempo op de zaal afgevuurd, maar het geluid laat flink te wensen over. De beats klinken erg dof en de tekst wordt er ook niet verstaanbaarder op. Pas als Dox a capella laat horen hoe tekstueel geavanceerd hij is, krijgt hij het publiek een beetje op z'n hand. Of het ook noodzakelijk is, blijft de vraag. Dox maakt er namelijk gewoon zelf een feestje van. Naast twee backup mc's heeft hij een stel vrienden meegenomen die gezellig hun drankjes komen doen op het podium. Hoe goed Unorthadox ook is (en dat is 'ie), het publiek is hier niet voor hem. De tot de nok toe gevulde Dommelsch Zaal is hier slechts voor één iemand. ICE CUBE Maar die persoon laat nog even op zich wachten. Gebruikelijk. De spanning is te snijden als er een zware stem door te speakers knalt. Ice Cube, ICE CUBE! Het is niemand minder dan De Dood (uit de intro van het nummer Fuck Dying). Maar in plaats van de zware gitaren die je zou verwachten, weerklinkt bombastische klassieke muziek. De zaal licht even op als vrijwel alle aanwezigen hun mobiele telefoon in de lucht steken om wat schokkerige beelden met krakend geluid te maken. Dan komt de levende legende het podium op, samen met zijn homie WC van Westside Connection. Ice Cube laat vanaf het begin zien dat hij de heer en meester van het podium is. Je kunt merken dat hij al lang aan het touren is, want de routine zit er goed in. Cube laat nergens steekjes vallen en blijft de hele show lang energiek en hongerig. Dat is wel eens anders bij zijn collega's uit de VS, die zich in Nederland tegoed doen aan alles waar ons land bekend om staat. En nee, dat zijn geen broodjes kaas. Een tour voor een nieuw album betekent meestal stapels nieuwe, onbekende tracks. Dat valt vanavond reuze mee, er worden slechts twee nieuwe nummers gespeeld. Verder een goed uitgebalanceerd dieet van oude en nieuwe tracks. Straight Outta Compton komt voorbij, Natural Born Killaz (de allerallerallerhardste hiphoptrack ooit) en Check Yo Self, maar ook genoeg lekkers van Cube's jongste album Laugh Now, Cry Later, zoals Go To Church. De zaal wordt opgestookt om het rookverbod met voeten te treden omdat het volgens Jackson niet genoeg naar wiet ruikt. Sterker nog, het tekort aan rook in de zaal zorgt voor een bijzonder nare lucht, alsof er iemand teveel bonen heeft gegeten. Maar bij het nummer Smoke Some Weed gaan er toch genoeg fakkels de lucht in om de aarsgeur te verbloemen. Godzijdank. De hele show is één groot feest van herkenning. Het publiek voldoet gewillig aan alle verzoeken van Ice Cube; schreeuwen en alle standaardelementen van een hiphopshow komen voorbij (party over here, fuck you over there). WC en Cube zijn niet te beroerd om even de C-walk te doen en iedereen die bij het concert is, is nu officieel lid van de World Wide Westside. We pledge allegiance. Alle W's in de lucht. Na een klein uurtje schreeuwt O'Shea Jackson nog een keer "ya-ee-yay" om het daarna voor gezien te laten. Zonder toegift verlaten Cube en Dub-C het podium. Ach, wat maakt het uit. Iedereen is helemaal murw gebeukt door belachelijk harde bassen. De muren van de Dommelsch Zaal leken deze avond wel een Parkinson patiënt. Bij het verlaten van de zaal gaat er maar één gedachte door je hoofd: It was a good day.