Als je dacht af te zijn van de eighties-revival enkele jaren geleden, dan heb je pech. En als je daar niet genoeg van kon krijgen, dan was er gisteren reden tot feest. In een goedgevulde Cul de Sac speelden de Nederlands/Duits/Deense formatie The Hot Stewards covers van eighties-hits die eigenlijk niet kunnen, maar die ze toch gewoon doen. PUNKROCKMANGEL Traditiegetrouw beginnen bands in de Cul later dan gepland, maar dat is niet het geval bij The Hot Stewards. Bij binnenkomst ziet de kuil er startklaar uit en alleen in het hoekje van de merchandise wordt nog even de laatste hand gelegd. Slechts tien minuten na aanvang begint de zeskoppige band te spelen. En wat een verschijning… Een screamer met een T-shirt van ’N Sync, een zanger met een foute snor en de drummer kijkt overdreven ijzig, alsof hij zo uit Rammstein is gestapt. Nou zijn The Hot Stewards niet bepaald de doorsnee coverband, want bij deze mannen gaan al die eighties-hits door de punkrockmangel. En niet zo’n klein beetje. De synthesizers uit Edge Of Heaven van Wham worden verruild voor maar liefst drie gitaren en de screamer schreeuwt zijn stembanden kapot op het refrein. Desondanks doet het nummer een beetje plichtmatig aan en valt de respons van het publiek tegen. POLONAISE Maar zoals bij veel bands is een optreden net als een dieselauto. De Cul wordt naarmate de avond vordert steeds voller en ook de band komt los. Uitdagend vraagt de zanger om een polonaise en daar hebben de voorste paar rijen wel zin in. De band speelt niet altijd even strak, maar dat is van ondergeschikt belang. Voor The Hot Stewards is het pas geslaagd als het een feest is en dat is het. Bij nummers als Smalltown Boy, Never Gonna Give You Up en I Wanna Dance With Somebody schreeuwt iedereen uit volle borst mee, mogen bezoekers tussen de band staan en wordt zelfs de 3VOOR12/Tilburg-fotograaf bij zijn haren getrokken om in de microfoon te zingen. Single Straight Up gaat er bij iedereen goed in en amper een klein uurtje later zit het er alweer op. De mannen komen nog even terug om When Will I Be Famous te spelen van Bros, maar dan is het echt uit met de pret. Er zijn nog cd's te koop, maar The Hot Stewards zijn toch echt van het kaliber 'dat moet je live zien om écht mee te maken'.