Na anderhalve maand op tour te zijn geweest met Monster Magnet, deden support acts Pilgrim Fathers en Nebula afgelopen zaterdag nog een laatste Europese show in Little Devil. Pilgrim Fathers gaf een eigenzinnig optreden waarbij vreemde klanken niet geschuwd werden, terwijl Nebula een minder afwijkende maar wel zeer effectieve (stoner)rockkoers voer. PILGRIM FATHERS Het Britse vijftal Pilgrim Fathers maakt naar eigen zeggen “music for astronauts to die to”. Ruimterock lijkt inderdaad wel de meest adequate beschrijving voor de muziek die ze deze avond ten gehore brengen: een uiterst afwisselend geheel van rustige, hypnotiserende passages die ruw verstoord worden door heftige geluidserupties, waarbij alle instrumenten (inclusief zang) door toedoen van een door de zanger bestuurd paneel spontaan een zwaar vervormd en overstuurd geluid produceren (wat de zanger treffend een “soundpool” noemt). Een boeiend en energiek optreden, dat door de complexe opbouw van de gespeelde songs echter niet bijzonder geschikt is om ritmisch op mee te bewegen. NEBULA Dat ligt wel anders bij het Amerikaanse powertrio Nebula. Deze band, die een tiental jaar geleden ontstaan is als een afsplitsing van Fu Manchu, zet al vanaf de eerste tonen een stevige groove neer, die gedurende het anderhalf uur dat erop volgt niet meer losgelaten wordt. Een deel van het in stevige getale opgedraafde publiek gaat dan ook aardig uit zijn dak op de oerdegelijke stonerrock die dit trio produceert. Hoewel zingen niet het sterkste punt is van de (overigens behoorlijk op het opperhoofd van Monster Magnet lijkende) frontman, compenseert hij dit ruimschoots met geïnspireerd gitaarwerk. Ook de bassist en met name de drummer kwijten zich prima van hun taak. Een heftig en elementair rockend optreden dus, dat middels het (volgens de zanger van Howlin’ Wolf afkomstige) nummer Long Day ook nog even de bluesbasis van het genre raakt. Zonder meer een uitermate bevredigende avond.