Podiumman Kid Rock trad zaterdagavond voor het eerst in Brabant op. Het was een een zinderende show. Kid Rock had de Dommelsch Zaal al snel aan het hossen en springen. Support act Finger Eleven deed het ook niet slecht. Ondanks de vroege aanvangstijd (na Kid Rock begon het vijfjarig dansfeestje van City Sounds) speelde de band de zaal goed los. Finger Eleven gaf een fraaie, uitgebalanceerde show, die op zijn beurt zelf een support act zou kunnen hebben.
FINGER ELEVEN
Finger Eleven startte zijn carrière met de fraaie bandnaam Rainbow Butt Monkeys. Iets dat op zich al het applaudisseren waard is. Hier is Finger Eleven nou niet bepaald een huishoudnaam, maar in Australië, de Verenigde Staten en thuisfront Canada hebben ze al menig hitlijsten veroverd. Om half zeven begint het optreden al en de Dommelsch Zaal is dan ook nog maar mondjesmaat gevuld. Dikke rock met een funky ondertoon explodeert in 013. Niet alle nummers zijn even sterk, maar Falling On en Paralyzer zijn fenomenaal. Paralyzer is dan ook terecht een hit geweest in de eerdergenoemde landen. De band doet denken aan The Exies, Unwritten Law en met een beetje fantasie ook aan Jet. Degelijk drumwerk, een meesterlijke bassist, een zanger met een groot bereik en heldere stem en een zwaar relaxt optreden van de gitarist zorgen voor een fraai, uitgebalanceerd geluid. Dit is een band die zelf een support act behoort te hebben. Als uitsmijter coveren ze in een adem een aantal nummers, waaronder Take Me Out van Franz Ferdinand en Another Brick In The Wall van Pink Floyd. Bij die laatste neemt het publiek het merendeel van de zang voor zijn rekening. Finger Eleven doet wat een support act hoort te doen en speelt de zaal lekker los. Jammer dan ook dat Kid Rock vervolgens nog zo’n drie kwartier op zich laat wachten.
KID ROCK
Het is niet dat het soundchecken lang duurt. Vermoedelijk duurt het lang voordat Kid Rock klaar is groupies te bezwangeren. Wat frustratie oplevert, aangezien de Dommelsch Zaal zo’n dertig minuten naar een leeg podium moet kijken. Dat zorgt ervoor dat deze recensent zijn vooroordelen over Kid Rock kan ordenen. Zijn oude albums zijn gaaf, met name Devil Without A Cause is heerlijk. Maar All Summer Long, waar iedereen deze zomer mee doodgeslagen is, zorgt voor de nodige haat richting de man. Het argument dat alles uiteindelijk naar het positieve doet doorslaan is Pamela Anderson, en dan vooral het feit dat Kid Rock daarmee het bed heeft gedeeld. Zeker aangezien de man zelf eruit ziet als iets dat een walrus heeft uitgescheten, wat hoop schept voor ons normale stervelingen. Een korte geremixte medley van z’n nummers geeft aan dat het optreden dan eindelijk kan beginnen. Kid Rock en zijn enorme band betreden het podium en beuken de boel open met Rock ’n Roll Jesus; het eerste nummer van zijn gelijknamige nieuwe album. Eigenlijk is op dat ogenblik het lange wachten al vergeten. Dit is geweldig. Kid Rock maakt pretentieloze topmuziek. De combinatie van country, blues, hiphop en rock werkt gewoon ontzettend goed (hoewel het technisch niet bijster imposant is). Al snel heeft Kid Rock, geroutineerde podiumman die hij is, een uitverkochte Dommelsch Zaal aan het hossen en springen. "Tilburg, can you feel that", roept hij. Well we can, goddamnit.
De band die Kid Rock ondersteunt, de Twisted Brown Trucker Band, verdient het apart genoemd te worden. Stuk voor stuk zijn het rasmuzikanten. De achtergrondzangeressen, en zelfs de drumster komen naar voren om solo te zingen en zijn simpelweg briljant. Saxofonist ‘Big’ Dave verdient ook melding voor zijn kippenvel bezorgende solo tijdens Roll On. Hoewel Kid Rock, als de kloontechnologie vordert, waarschijnlijk helemaal geen band meer nodigt heeft. Dat blijkt wel als hij de piano kaapt, dan weer gitaar speelt, drumpartijen weggeeft of, in een notabel geval, een van de fraaiste staaltjes turntablism toont die ondergetekende in 013 heeft gezien.
Het moment dat deze recensent van tevoren had gevreesd komt ook: All Summer Long. Hij was bang voor een explosie van ongebreidelde haat mijnerzijds, maar wat blijkt, door de topsfeer en het fraaie showmanship van Kid Rock betrapt hij zichzelf er op dat hij ook de teksten van Lynyrd Skynyrd uit volle borst mee sta te schreeuwen. Langzaamaan begint ondergetekende zich iets te beseffen. Dat deze man allerlei zedeloze handelingen met Pamela Anderson heeft verricht is helemaal geen goed nieuws voor ons ‘normale’ mensen. Als ik Pamela Anderson was geweest, zou ik ook met hem naar bed gaan. Fuck it, ik zou zelfs met hem naar bed gaan. Nadat Bawitdaba, het laatste nummer van de avond, is gespeeld laat Kid Rock de microfoon zinderend achter. Dit was zijn eerste optreden in Tilburg, laten we hopen dat het niet de laatste was.
(Wegens strenge restricties van het managment van Kid Rock is het nog onduidelijk of 3VOOR12/Tilburg foto's mag publiceren van het optreden. Daarvoor excuses)