Na twee jaar was de Rotterdamse emorock formatie Face Tomorrow terug op Tilburgse bodem. Het werd een lange avond met twee voorprogramma's. Drie bands die vanavond niet uitblonken in veelzijdigheid, maar wel prima optredens afleverden.

TENEMENT KIDS
Eerst de beurt aan het punkrock viertal Tenement Kids om het muzikale spits af te bijten vanavond. De band timmert prima aan de weg en heeft zijn sporen in de underground dik verdiend. Met hun tweede plaat We've All Been Down flirt de band nu bescheiden buiten die underground. Rauwe punkrock met een mespuntje alt. country en southern rock invloeden. Vaak vergeleken met het uit Florida afkomstige Hot Water Music. Dit vooral door de scheur van zanger Gijs Wilbrink. Zijn stem sluit naadloos aan bij de smerige punkriffs van gitarist Martijn Koetsier. Tenement Kids speelt gedegen en groeit naarmate de tijd verstrijkt. Jammer alleen dat de basgitaar veel te hard staat, waardoor de boel nogal uit balans klinkt. Verder zijn de backingvocals van deze zelfde bassist een aangename bijdrage aan het geheel. Een fijne opwarmer voor wat nog gaat komen! (DS)

LEFT
Na Tenement Kids is het de beurt aan het Eindhovense trio Left. Left opent met een intro die wel erg ‘goed geleend’ is van Are You In van Incubus, maar daarna blaast de band een half uur lang als een sneltrein door zijn set heen. Eerder schreef ondergetekende na het optreden van de heren in cafe Cul de Sac dat zij een groter podium verdienen en vanavond laten zij zien daar prima mee uit de voeten te kunnen. De poppunk-met-emo-randje klinkt als een kruising tussen Green Lizard en Face Tomorrow. Niet helemaal verwonderlijk is daarom ook dat de zanger van de groene hagedissen hun debuutplaat The Quest For Fire heeft geproduceerd. Aan de energieke presentatie en spel is te zien dat het trio al een tijdje meedraait. De nummers zitten stuk voor stuk goed in elkaar met functionele wah-wah effecten op zowel gitaar als bas, alleen zijn de nummers niet erg veelzijdig. Wellicht zou een toevoeging van een extra gitarist (zoals Left die wel even had) het geheel veelzijdiger kunnen maken. Los van dat zorgt Left voor een prima optreden. (JD)

FACE TOMORROW
Het is alweer twee jaar geleden dat Face Tomorrow voor het laatst van zich liet horen in 013. In de tussentijd heeft de Rotterdamse emorock formatie niet stil gezeten: een flinke tour door Duitsland en België en sinds kort een nieuw album. De vele optredens betalen zich uit door het speelse gemak waarmee de band in dik een uur door zijn repertoire zoeft. De songs worden vakkundig uitgevoerd, waarbij ook hier weer de basgitaar zo hard staat, dat de lage tonen soms letterlijk door merg en been gaan. Dat dit de band van de avond is waar het publiek op zit te wachten, blijkt al snel. Vooraan staan een paar toeschouwers bijna ritueel te regendansen en de uitnodiging om naar voren te komen wordt nu wél gehonoreerd. Face Tomorrow probeert de beperkte ruimte die het vakje 'emorock' toelaat te omzeilen door binnen een lied veel af te wisselen met tempo en intensiteit. Dat lukt half; een handjevol nummers springen eruit, waaronder één met zanger Jelle Schrooten op een extra set toms, en afsluiter The End die mooi met een akoestische gitaar begint en in een gitaarmuur eindigt. Maar teveel nummers verzanden in hetzelfde stramien en dat is jammer, want de troeven zijn de oudere nummers. Dat het publiek minder enthousiast reageert op de nieuwe songs kan alles te maken hebben met gewenning (In The Dark is pas een maand uit), maar de tijd zal leren of het nieuwe album een blijvertje is. (BvD)