Sinds vorig jaar wijkt het traditionele eindejaarsfestival Stranger Than Paranoia op de laatste dag uit van thuishonk Paradox naar de Dommelsch Zaal van 013, waarbij de programmering afgestemd is op een breder publiek. Afgelopen dinsdag sloot de beroemde Engelse saxofonist Courtney Pine aldaar het festival met een woeste notenvloed af.

JAZZKAMIKAZE
Maar voor Pine met zijn band het podium beklimt, opent JazzKamikaze de avond met een heftige set. Hoewel de bandnaam en het manga-logo anders doen vermoeden, hebben we hier met een vijftal Scandinaviërs te maken. Qua energie stroken naam en logo echter wel met de muziek van de band: in snel tempo brengt men een handvol hard swingende en rockende nummers ten gehore met passende titels als Speedball en Music Is My Heroin. Ook een uitgesponnen versie van Nirvana’s Smells Like Teen Spirit passeert de revue, vanzelfsprekend met de nodige ruimte voor improvisatie door de verschillende bandleden. Met het grotendeels ingetogen Acropolis komt de enerverende muzikale verrassingsaanval van de heren helaas alweer snel ten einde.

NJAVA
Het uit Madagaskar afkomstige gezelschap Njava pakt het daarna over het geheel genomen een stuk rustiger, maar daarmee niet minder gepassioneerd aan. Onder de bezielde leiding van twee zangeressen brengt deze groep een stel sterk door lokale traditionele muziek beïnvloede songs ten gehore, die echter vaak door gitarist, bassist en drummer van een meer hedendaags geluid worden voorzien. Een mooi optreden, waarbij met name de vocale kunsten van de beide dames respect afdwingen.

COURTNEY PINE
En dan is het de beurt aan Courtney Pine om, gesteund door Hammond organist, gitarist, violist, bassist en drummer, de avond met een stortvloed van noten af te sluiten. De speltechniek van deze Engelsman is enorm indrukwekkend en met behulp van circular breathing (inademen door de neus en uitademen door de mond) is hij in staat hele lange solo’s te spelen op zowel een tenor- en sopraansaxofoon als een elektrische fluit. Naast moderne nummers geeft hij zeer eigenzinnige interpretaties van standards als Round Midnight van Thelonious Monk en Take Five van Dave Brubeck, die moeiteloos van jazz naar reggae of wereldmuziek veren. Zonder twijfel een moedige poging het jazzrepertoire nieuw leven in te blazen. Wat ondergetekende betreft, gebeurt dat met veel technisch vernuft, maar niet altijd met evenveel stijlgevoel en diepgang. Hoe dat verder ook zij, Pines slotoffensief is zonder meer imponerend: hij speelt registers van de tenor die het instrument eigenlijk niet eens kent en daar bovenop kan Pine ook nog een goede imitatie doen van een didgeridoo. Een woeste afsluiting van het oude jaar.