Na een weinig originele maar wel energieke set van Uncle Frankle in de Kleine Zaal van 013, speelde Cage The Elephant een korte maar zeer originele en overtuigende show. Daar waar Uncle Frankle niet ontsnapte aan het kopie gevoel, leek de olifant funk, punk en blues tegelijkertijd opnieuw uit te vinden. En dat met een enthousiasme dat Ritalin niet wist te beteugelen. UNCLE FRANKLE CAGE THE ELEPHANT
De Wereld Draait Door is een leuk platform om nationale aandacht te krijgen. Zo ook voor Uncle Frankle. Maar waarom ze daar mochten spelen, wordt in 013 vanavond niet helemaal duidelijk. Hun optreden begint met een drumsolo. Niet ongepast bij een stadionact, maar wel in de amper gevulde Kleine Zaal. Als de aandacht van de weinige aanwezigen dan gericht is op het podium, springen de andere drie leden in hun rood of zwarte spencertje met witte broek het podium op. In totaal vier jongemannen met mooie kleren en hippe kapsels, die even zo hippe britpop staan te spelen. Hoewel Uncle Frankle weinig eigens heeft, wordt er door het publiek braaf meegeklapt als daarom gevraagd wordt en lijken met name de aanwezige tieners gepakt door deze kopie van The Kooks. Niet dat het afschuwelijk slecht is, de band is enthousiast, redelijk strak en springt energiek over het podium en enkele nummers zijn ook nog best aanstekelijk. Maar ze heeft geen eigen gezicht. De band is zo gestileerd dat het 'als je haar maar goed zit' gevoel bij ondergetekende overheerst. Gezien deze zeer subjectieve beschouwing van ondergetekende, zal het wel dankzij de grote hitpotentie snel als hoofdact in 013 staan. Maar dan is ondergetekende er niet bij.
Wel zou ondergetekende graag nog een keer Cage The Elephant zien. Dat muziek maken ook vernieuwend en met eigen smoel kan, bewijzen deze heren uit Amerika al binnen een nummer. Ze stonden onlangs nog op London Calling, maar als dit britpop is, dan staat de Eiffeltoren in Las Vegas. Als Uncle Frankle energiek was, dan is de zanger van deze band een Tornado met ADHD. Ondanks zijn gekneusde ribben die hij een dag eerder heeft opgelopen, blijft hij constant in beweging. Al bij het eerste nummer verlaat hij het podium, om zich in de zaal door het publiek een weg te banen. Weer terug op het podium worden zijn medemuzikanten 'aangerand' terwijl zij, soms wat geïrriteerd de funkpunk door blijven spelen. De zanger gilt, trilt, rapt, zingt en spuugt voortdurend door. Geen seconde staat hij stil. Muzikaal is de band ook een stuk interessanter dan het voorprogramma. Cage The Elephant heeft gegraven in de Amerikaanse muziekgeschiedenis. Dit leidt tot een mix van blues, rap, funk en punk die het meest doet denken aan Red Hot Chili Peppers met een slide-gitaar en bluesinvloeden. En dat die combinatie werkt, bewijst Cage The Elephant met overtuiging. Maar helaas te kort. De gekneusde ribben breken de zanger ondanks zijn enthousiasme toch op, waardoor na een korte set zonder toegift het verraste publiek enigszins teleurgesteld achter blijft.
Cage The Elephant is kort maar krachtig
Uncle Frankle heeft weinig eigens
Na een weinig originele maar wel energieke set van Uncle Frankle in de Kleine Zaal van 013, speelde Cage The Elephant een korte maar zeer originele en overtuigende show. Daar waar Uncle Frankle niet ontsnapte aan het kopie gevoel, leek de olifant funk, punk en blues tegelijkertijd opnieuw uit te vinden. En dat met een enthousiasme dat Ritalin niet wist te beteugelen.