Het is een weerzien van oude bekenden in 013 vanavond. Liefhebbers van de echte New York Hardcore (NYHC) zijn vanuit alle hoeken van het land naar Tilburg afgereisd voor het partijtje van Biohazard. De band die begin jaren negentig razend populair werd in de metal/hardcorescene met haar snoeiharde, maar toch wel groovy muziek blijkt nog altijd in staat om de Dommelsch Zaal vrijwel volledig op te vullen. Helaas blijkt vanavond dat de muziek de tand des tijds niet volledig heeft kunnen doorstaan. De rommelige show en de log klinkende klanken doen vooral erg gedateerd aan.
NO TURNING BACK
Voordat het feest kan beginnen krijgt het publiek eerst nog twee Nederlandse bands voorgeschoteld. Opener van vanavond is het Brabantse No Turning Back, dat het publiek absoluut niet in beweging weet te krijgen. Door de hele zaal heen staan mensen verveeld te praten en er wordt vooral ook gedronken. De band doet haar uiterste best, maar de muziek wordt nergens echt bijzonder. No Turning Back toont zich een band die precies voldoet aan alles wat je bij hardcore verwacht, maar wordt daardoor ook wel wat clichématig.
BACKFIRE!
Na het matte optreden van No Turning Back is het Limburgse Backfire! aan de beurt. Hoewel er vooraan al wat beweging en een minuscule pit ontstaat, blijft enig enthousiasme van het publiek ook nu achterwege. De band (of in ieder geval de zanger) lijkt zich oprecht op te winden en dat is natuurlijk bij een hardcoreband altijd een pré. Toch doet het optreden van Backfire! wat koddig aan; de praatjes tussen de nummers door zijn zowel in het Engels als het Nederlands onverstaanbaar en na jaren aan de top van de scene te hebben gestaan, lijkt de band nu wat op haar retour.
BIOHAZARD
Tegen tien uur is het dan eindelijk de beurt aan de band waar iedereen vandaag voor is gekomen; Biohazard. De band rond de nogal immense frontman Evan Seinfeld komt op en opent meteen met de klassiekere Shades Of Grey. Dat blijkt geen toeval, want de band heeft besloten om alleen nummers van de eerste drie albums te spelen. Daar valt wat voor te zeggen, want over het algemeen zijn fans het meest verknocht aan de eerdere platen. Toch is het wel vreemd om een feestje te geven ter ere van je twintigjarig jubileum en dan speel je slechts nummers van cd’s die in de eerste acht jaar zijn uitgebracht. Dat lijkt ondergetekende toch een serieuze motie van wantrouwen jegens het latere werk.
Hoewel nummers als Tales From The Hard Side, Urban Discipline en het eerder genoemde Shades Of Grey als vanouds klinken, mist er vanavond toch wat in de volle Dommelsch Zaal. De muziek die in de jaren negentig zoveel liefhebbers van metal en hardcore wist te raken klinkt gedateerd. De riffs zijn trager en logger dan hoe ze in het collectieve geheugen staan gegrift en de wat meer gezongen stukken klinken zelfs beroerd. Toch lijkt een groot gedeelte van de bezoekers daar allemaal maling aan te hebben. Zij genieten van een avond vol klassiekers en onder het genot van de nodige liters bier springt het voorste deel van het publiek hard op en neer en ontstaat er een stevige pit. Ondanks de tegenvallende muziek heeft iedereen een heerlijke zondagavond gehad, gevuld met oude bekenden, liters bier en soms zelfs een vleugje jeugdsentiment.