Met Slaves heeft The Liszt een intrigerende plaat neergezet. Negen nummers lang word je door een scala aan muzikale invloeden geleid, waar de heren een geheel eigen geluid van breien. Moeilijk is het dan ook de vinger te leggen op de stempel die gegeven moet worden. Hier en daar moet de dokter aan een ruigere versie van Girls Against Boys denken, maar dan in een meer stonerjasje. Toch zijn de noise invloeden van bands als Sonic Youth maar ook Nirvana niet te verwaarlozen. Niet dat The Liszt een van de genreformats klakkeloos volgt. Alles wordt in een mix gegooid die een zeer eigen en afwisselend geluid tot gevolg heeft. Nergens klinkt Slaves voorspelbaar. De gastoptredens van onder andere Niels Duffhuës (Gold Diggers), met zijn immer donkere stem, en Brant Bjork (Sunny Side) zijn een aardige toevoeging aan de plaat. Zeker ook omdat de, weliswaar sterke, stem van zanger RJ Gruijthuizen niet altijd even aardig uit de verf komt. Soms lijkt zijn zang niet altijd bij de muziek te passen, iets wat Dokter Demo live, noch op de vorige langspeler (Coming From Doubt, Journeying To Truth) was opgevallen. Ondanks dit kleine minpuntje heeft The Liszt wederom een puike plaat afgeleverd, zij het in een vernieuwd jasje (nieuwe drummer, nieuwe gitarist). Dokter Demo weet er altijd van te genieten wanneer een band niet bang is brede interesse in de muziekgeschiedenis te verwerken in het eigen product. Een product waar aan alle kanten flarden van die muziekgeschiedenis bij elkaar komen tot een geheel eigen(gereid) geluid. Live is The Liszt beter, maar deze plaat is ook erg goed.