Het Beukorkest laat in een drukke Kleine Zaal improvisatiekunsten zien vanaf een zo mogelijk nog drukker podium. Een afwisselend en uitdagend optreden door een verrassend bijzonder collectief dat je bijna de hele show vast weet te houden. Vanavond wordt duidelijk gemaakt dat we moeten feesten tot aan de voor vrienden en familie openstaande kist. Feesten met het Beukorkest en onze angsten. CIRCUS Bij binnenkomst in de Kleine Zaal word je verwelkomd door een breiende bebaarde vrouw, die bovenop een kleine voedselstand zit. Af en toe houdt zij een groot bord op met daarop de vraag of we honger hebben. Een rustig muziekje kabbelt door de zaal, die de sfeer van een rondtrekkend circus in de jaren dertig uitademt door de grote doeken die er hangen. Het moge duidelijk zijn: dit is niet gewoon een orkestje, vanavond hebben we Het Beukorkest. DRUK Het Beukorkest is een collectief met een wisselende samenstelling. De kern, Stuurbaard Bakkebaard en kunstenaar Rik van Iersel, wordt voor deze tour aangevuld met een heel arsenaal aan gerenommeerde muzikanten, zowel van nationale als internationale faam. Het podium is dan ook goed gevuld. Zo gevuld dat Andre Manuel achter de toetsen op zijn eigen versterker moet zitten en niet te ver naar achter moet leunen, want dan verdwijnt zijn hoofd in de trechter van de tuba die net achter hem bespeeld wordt. TROTS OP NEDERLAND Het optreden begint met een gedicht van Amin, waarin de tendens voor de avond wordt gezet. Teleurstelling en (verloren) hoop; “Ik haat dit land...”. Geen toepasselijkere avond dan deze om die woorden uit te spreken. Hierbij wordt hij door Marc Constandse (Big Low) op bandoneon begeleid, waarna in de laatste strofe de rest van de vijftienkoppige band de zaal in knalt. BIJZONDERE COCKTAIL Vervolgens worden we ruim anderhalf uur verrast op een mix van genres die normaliter niet in concert bij elkaar komen. Van Oost-Europese volksmuziek tot freestyle jazz, langs Americana om vervolgens de Balkan of het Midden-Oosten even in te trekken. Naast een wereldreis door de muziek trekt een net zo gemêleerd instrumentarium over het podium, van scheurend papier tot tuba en van contrabas tot zeeschelp. Dit houdt het voortdurend boeiend. DIERENTUIN Toch zijn er ook wat mindere momenten. Er wordt op het podium gewerkt vanuit schetsen, het idee wordt door improvisatie tot het uiteindelijk nummer gemaakt. En vandaag gaat dat niet altijd even soepel. Bij een paar nummers duurt het lang voordat de achtergrond tot een echt lied is ingevuld. Een enkele keer lijkt er tussen de muzikanten zelfs enige miscommunicatie te bestaan, waarbij een blik van onbegrip richting de 'bandleider' wordt geworpen. Dan blijft het geheel even in experimenteel geneuzel hangen en lijkt het meer weg te hebben van een dierentuin dan een liedje. Hoewel, dat moet gezegd worden, een dierentuin naspelen ook erg knap is. HOOGTEPUNTEN Als de schets echter goed wordt uitgewerkt, zijn het stuk voor stuk mooie nummers. Erg sterk zijn de teksten van cabaretier Andre Manuel, waar zijn stem eigenlijk alles al maakt. En ook de stukken waar Ted Milton de vocalen voor zijn rekening neemt zijn aangrijpend. Als prekend van de kansel werpt hij zijn teksten de zaal in en grijpt hij naar je aandacht. Dat lukt alleen al door zijn verschijning. Maar zeker met zijn stem laat hij je niet meer los. HET IS FEEST, FEEST, FEEST! Na het optreden gaat het nog even door, het publiek dat is gegrepen door het Beukorkest blijft in de fijne sfeer hangen, wellicht ook gevoed door de boodschap die het Beukorkest deze tour wil meegeven. Zo brengt Manuel ons de fijne boodschap: “Zo heb je alles en zo ben je dood. Het is FEEST, FEEST, FEEST! En dus gaat het nog lang door in 013.