Wanneer de zon in Tilburg is gezakt en de warmte plaats maakt voor een koel briesje is het in muziekcafé Cul de Sac nog steeds broeierig warm. De woestijnstonerrock van Drive by Wire zal hier vanavond geen verandering in brengen. Het trio maakt psychedelische stonerrock; denk aan het bariton smerige gitaarwerk van Kyuss, de distorted garagepunk van Sonic Youth afgewisseld met de melodische riffs en slidegitaargeluid van Queens Of The Stone Age. Drive by Wire is het liefdeskind van PJ Harvey en Iggy Pop. "Goede avond! We hebben vanuit Deventer drie uur in de file gestaan," zegt zangeres Simone Holsbeek wanneer de band zich klaarmaakt, een uur later dan gepland. Alsof dat nog niet erg genoeg is, is de Cul ook nog eens praktisch leeg; jammer. Ook jammer is dat de mensen die er niet waren heel wat gemist hebben. Gitarist Alwin Wubben slaat de eerste snaren aan en zet een intro in die wel erg veel lijkt op de riff van I Wanna Be Your Dog van The Stooges. Gelukkig slaat dit snel over op een andere melodie en wordt Cul de Sac gevuld door de stem van Simone Holsbeek. Haar stem, die doet denken aan een combinatie van PJ Harvey (vooral met de uithalen) en het hypnotiserend monotone van Kim Gordon, is helaas alleen iets te zacht, waardoor de logge riffs van de gitarist en het ontzettend hard rammen van de drummer haar veelal overstemmen. De nummers zitten uitstekend in elkaar: zware dikke gitaarakkoorden worden afgewisseld met psychedelische slide-gitaarstukken met behulp van een bottle-neck. Wat soms wel een beetje mist zijn de versnellingen, waardoor het een beetje saai kan worden na een tijdje en aanvoelt als een anticlimax. Gelukkig is de gitarist tevens een goede showman, die het publiek wakker schudt door bij het laatste nummer op de merchandisetafel te gaan staan en eraf te springen; rock ’n roll! Zo viert Drive by Wire toch nog haar eigen feestje en verwacht ik ze na het tweede album dat dit jaar uitkomt zeker op de volgende Roadburn.