Oordoppen zijn geen overbodige luxe tijdens de start van ZXZW in Little Devil. Op de zaterdagavond was daar de plaats voor bands die zich uitleven op post-hardcore en verwante genres. Keihard tekeer gaan om frustraties op een intense manier er uit te persen. Met Vuur, Tephra en Space Horse op het affiche blijkt achteraf dat ZXZW hier nog niet op slechte programmering is te betrappen. VUUR Het zijn gewone jongens, die van de band Vuur uit België. Gewone jongens die met hun band dé manier gevonden hebben om eens flink uit te leven op frustraties over de maatschappij. Natuurlijk kunnen we niet verstaan dat het daarover gaat, maar vervelender is dat de jongens te bescheiden zijn. Want spelen kunnen ze. Rockende riffs om dan weer los te barsten in een strak geweld dat verwijst naar hardcore en punk uit de anarchistische hoogtijdagen. Maar de zanger (nette jongen, bril) kan het extraverte karakter niet communiceren naar het publiek. Dat geweldige gal wat ze in huis hebben, moet over ons heen gekotst worden, maar hij spuugt het in een afvoerputje achter zijn schouders. Zonde, want als een bakker goed brood bakt, is het wel zo fijn dat het in de winkel komt te liggen. TEPHRA Dan weet Tephra zijn sfeer beter tot zijn recht te laten komen. Hier geen losgeslagen beesten, maar apocalyptische doomdenkers die met een uitzonderlijke chemie op het podium een grote stuwdam bouwen van donkere gitaarmelodieën begeleid door een zware bodem en stekend diep schreeuwwerk. Doom, zelfs sludge met post-hardcore in de mix zoals het moet: benauwd. Geen half uur zoals volgens het schema, maar een uur lang claustrofobie. Daardoor raken ze soms even een verzadigingspunt als ze dreigen te verzuipen in hun eigen moeras, maar met het brede geluid gebeurt er steeds tijdig iets om de hypnose door te kunnen zetten. Erg goede band. SPACE HORSE Tot slot Space Horse. En dat heeft niks met spacerock te maken, zoals sommigen die blind een kijkje kwamen nemen vast hebben gedacht. Nee, vaag is deze Amerikaanse band allerminst. Van begin tot eind gaat het hier om direct alle frustraties eruit te gooien. Harde gitaren, leuke melodietjes hier en daar, beetje elektronica (hoewel het keyboard praktisch niet meer is dan een van de gitaareffecten) en een zanger die zijn lichaam voorover vouwt om punk-achtige vocalen eruit te persen. Dat het muziek is waar de opwinding aanstekelijk van is, bewijst ook het tafereel wat zich voordoet als de band goed op dreef is. Enkele bezoekers trekken alle aandacht van de band weg als ze op een brute manier een moshpit beginnen, waar tegen de mensen en muur opspringen eerder regel dan uitzondering is. Dat gaat zelfs de organisatie te ver en probeert de losgeslagen minderheid te sussen. De zanger (die ook te voorduren krijgt) maakt er echter gebruik van door een microfoon te overhandigen om hun uitspattingen te samplen. En dat is nog maar een tafereel op de vooravond van de grote zondag. Morgen de kniebeschermers mee. - foto's volgen -