Met Blend, The Gasoline Brothers en Malle Pietje & de Bimbo's is er in de Kleine Zaal duidelijk gekozen voor het meest Nederlands programma. Alleen Bronze valt buiten deze categorie, maar die spreken wel Nederlands. Of dit alles voor de hele avond ten goede komt, daar komen we zo achter. BLEND Het is al kwart voor negen geweest als ik met een collega door de gang loop tussen de Kleine Zaal en de Batcave. “Gelukkig, ze zijn nog niet begonnen. Ik hoor een cd”, zeg ik tegen de collega in kwestie. Niet dus. Blend was al begonnen. Wow. Wat een geweldig geluid! En nog (deels) Tilburgs ook. Slechts drie man staan er op het podium, zanger/gitarist, bassist en de drummer. Blend laat zich omschrijven als een emorock band met een grunge-randje. Zanger Jeroen Fredrik kan vocaal sterk uithalen en zijn samenspel met de bas klinkt alsof een heel strijkorkest door een distortion-mangel wordt gehaald. Even opnieuw tellen hoor. Ja, echt, drie man. De drummer heeft af en toe momenten waarop hij net even ernaast slaat, maar weet dat ruimschoots te compenseren met een sterk arsenaal aan ritmes, fills en rustigere stukken. Een knallend begin met een mooie belofte. BRONZE De Vlaamse band Bronze komt uit het prachtige Hechtel ergens tussen Peer en Leopoldsbrug. Tijdens de Tweede Wereldoorlog was Hechtel het toneel van de Strijd om Hechtel. Vanavond is de Batcave het toneel van de Strijd van Hoeveel Klinken We Naar Sonic Youth? Op de site van ZXZW werden de Vlamingen al aangekondigd als een band die klinkt als Tortoise met invloeden van Sonic Youth. Ik houd het toch op andersom. Wie de laatste twee albums van SY heeft gehoord, hoort precies dezelfde knarsende, wringende gitaarpartijen die ondanks alles toch nog bijzonder melodisch zijn. En als je het niet van je originaliteit moet hebben, dan moet je gewoon goed zijn. En dat is Bronze ook. Er wordt gedreven gespeeld tot het grote vreugd van het publiek die enthousiast na ieder nummer klapt. Dat er geen zang is, is geen gemis. Daarvoor zijn de vlechtende gitaarriedels al ingewikkeld genoeg om overheen te zingen. Een episch laatste nummer sluit de tweede band uitstekend af. THE GASOLINE BROTHERS Next stop; The Gasoline Brothers. Vier zogenaamde Limburgse broers met scherpe pop/rock in de hoek van Pavement en Americana zoals Wilco dat ooit deed. Vooral muziek uit de laatstgenoemde wordt gespeeld waarbij visioenen van Kevin Costner wild dansend rond een kampvuur niet ontbreken. En je vraagt je af “Waar is de mondharmonica? Handfluiten?” en nog voordat Clint Eastwood voorbij komt, spelen de Brothers weer de scherpe pop/rock waarmee ze door ZXZW toch meer worden geafficheerd. Het klinkt allemaal wel lekker, maar het gevoel van “waar hebben we dit eerder gehoord” bekruipt te snel. Op het eind wordt vaak uit het Black Crowes-vaatje getapt. Nog niet genoeg genamedropt? Vooruit dan, ook The Turtles komen langs waarbij zelfs een pa-pa-pa-pa koortje bijna regelrecht uit 'Happy Together' lijkt te komen. Evenals Bronze sluiten The Gasoline Brothers wel erg sterk af met een nummer die gezichtsverlies voorkomt. Toch maar meer een eigen smoel ontwikkelen, broertjes. MALLE PIETJE & DE BIMBO'S En toen was het alweer twaalf uur en mogen Malle Pietje & De Bimbo's afsluiten. Wie kent ze niet? Het trio stond bijna anderhalf jaar geleden te spelen in Little Devil als voorprogramma van Vincent Koreman's House Of Destructo. Toen was het nog onduidelijk of het meer om de muziek of om de grap ging, vandaag is het niet veel anders. Een ding is wel duidelijk, muzikaal zijn Piet en de bimbo's er stevig op vooruit gegaan. Toegegeven, vaak klinken de metal-pastiche's, punkrock en aanverwanten nog erg rommelig in de lage regionen van de gitaar, maar de energie waarmee het trio speelt is voelbaar bij iedere noot en lettergreep. Zoals Maarten Koehorst van platenzaak Sounds al treffend zegt: “Dit is muziek om gewoon lekker bij dronken te zijn.” En zo is het maar net.