Vier bands, twee dagen studiotijd. Dat is de hoofdprijs van de Lucas Dec Bokaal. De jury heeft de (waarschijnlijke) lastige taak om uit vier bands een winnaar te kiezen. Divers zijn de bands in ieder geval, dus dat kan nog moeilijk worden voor juryleden Frank Kimenai van The Spades en 3VOOR12/Tilburg-eindredacteur Bas van Duren. STEREO ACCIDENT De avond begint met Stereo Accident. Het belooft wat hoor, dat eerste nummer van Stereo Accident. Goede zanger, lekkere bluesrock. Maar waarom gaan ze daar nou niet gewoon mee door? Nummer één is gespeeld en SkyRadio kan aan! Gezapige popliedjes die poeslief en zonder enig scherp randje voor het voetlicht worden gebracht volgen. Waar is die sound van liedje één gebleven? Waar is de rock 'n' roll? Stereo Accident is, ik zal het maar eerlijk zeggen: saai. Heel erg saai. Niet alleen qua muziek, maar ook op het podium. Toegegeven, het zijn prima muzikanten, die goed weten waar ze mee bezig zijn, maar waarom dagen ze zichzelf nou niet uit om lekkere rocksongs te schrijven die klinken als nummertje één van hun set? Ik zou het graag willen weten. Om de woorden van de jury maar te volgen: "Misschien kan goede whisky ze nog redden." Laten we het hopen voor de heren. Hoewel, je hebt maar één hit nodig. THE REGIMENT Hoe wordt je een clichématige highschool-punkband? 3 akkoorden per nummer: check. Onderbroekenhumor: check. Cliche-songopbouw: check. Punk rock moves: check. Matige live zang: check. Enthousiaste jeugdige uitstraling: check. Bekende klassieke song omtoveren tot punksong: check. Voor vijf nummers is het leuk, maar waar is het eigen gezicht? Om maar met de woorden van de gitarist te spreken: "Als het niets is moet je er iets van maken." En zo is het maar net. DOWN UNDER Als derde speelt Down Under, geen Men at Work-coverband, maar pretentieuze stadionrock, en dát op de vier vierkante meter in Cul de Sac! Een band van het grote gebaar die vooral zichzelf weet te bekoren, maar het niet overdraagt richting het publiek, uitgezonderd van de gitarist, die in z'n eentje de show maakt. Qua muziek past het plaatje precies. Wat de band kenmerkt zijn haar funkpartijen en symfonische invloeden die sterk terug te koppelen zijn naar Faith No More, zonder Mike Patton welteverstaan, want de zang is totaal anders. Down Under beschikt over goede muzikanten, die hun instrument goed beheersen, maar de band worstelt nog met hun eigen smoelwerk, dat door méér contact met het publiek zeker een stuk duidelijker zal worden. Verder een zeer sympathieke band, met klasse zanger, maar in een set van twintig minuten kan je beter het voorstellen van de band achterwege laten. OPERATION SAND Oordeel: Operatie geslaagd. Wauw. Operation Sand overtuigd op alle vlakken. De keuze om geen zanger te hebben, geen lullende frontman, geen arrogante botsende ego's pakt bij die viertal uit Den Bosch goed uit. Sterker nog: ze hebben er helemaal geen nodig! De muziek doet het werk, spreekt voor zich. Denk qua geluid aan de postrock van Red Sparowes, Karate en als kers op de taart een vleugje Mars Volta. Bluesy as hell! De conga's (ja dat zijn congá's) voegen een extra waarde toe aan het geluid, dat ondanks de klinkende vergelijkingen in de regel hierboven een heel eigen geluid is. Bij een instrumentale act is het wel moeilijk om contact te maken met het publiek, wat misschien ook wel een keuze is, maar door sommige mensen als een gemis kan worden gezien. De frontman/ gitarist weet dat het goed zit, beweegt vrij en beleeft zijn muziek zoals het hoort. En wij zien dat het goed zit. De jury beoordeeld Operation Sand unaniem als beste band van de avond. Terechte, zéér terechte winnaar.