DJ Rho warmt met een subtiele en technisch perfecte set de langzaam vollopende Grote Zaal op voor Michel de Hey. In Rho’s set staat het actuele minimal geluid centraal: diep en funky, mooie geluiden, weinig melodie. De Hey draait voller en melodieuzer, maar mixt soms net iets te zwierig. Hij heeft het tussendoor dan ook behoorlijk druk met handjes geven aan allerlei VIP-gasten achter hem op het podium. Na De Hey is het de beurt aan Tony Rohr, die een laptop-performance van eigen werk doet. Dit eigen werk zal voor het grootste deel van het publiek volstrekt onbekend zijn en is daarbij ook nog eens compositorisch weinig overzichtelijk. Met andere woorden: er zit veelal geen duidelijk ‘liedje’ in. Hoewel het stilistisch goed past tussen de sets van De Hey en Rachmad, en het zeker ook voldoende energie en funk bevat, ontbeert zijn muziek toch de aanknopingspunten die een zaal nodig heeft om de vibe over te pakken. Voor zover het publiek in de Grote Zaal niet sowieso al meer met zichzelf en elkaar bezig was, wordt het nu nog meer een staande receptie met muzikale begeleiding. In de Kleine Zaal wordt tegelijkertijd door Extrema-routiniers René Amesz en Bart van Wissen opzwepend gedraaid en door het publiek flink gedanst. De sfeer is er broeierig en uitgelaten. De programmering van de Kleine Zaal is uitbesteed aan de Bredase organisatie “In Vuur en Vlam”. Zij leverden zelf de openers Gordon Howard en Johan Bogers, die stevig aftrapten met een zeer actuele back-to-back set van minimal tech-house, een tandje sneller dan in de Grote Zaal. Net als in de Grote Zaal, waar de boksring van vorige edities is ingeruild voor een sobere opstelling met subtiele lichteffecten in de vorm van grote LED-lichtbakken en ‘kerst’lampjes tegen een zwarte achterwand, is ook in de Kleine Zaal de aankleding zeer smaakvol. Het geluid is in beide zalen perfect, hoewel het volume ietsje minder had gemogen. Het is een genot om de huidige minimal dance en techhouse, die productioneel vaak zeer geavanceerd is, te horen op de 013-soundsystems, zeker wanneer er vinyl wordt gedraaid. Terwijl Erick E. in de Kleine Zaal de finale doet, neemt in de Grote Zaal Steve Rachmad de laatste anderhalf uur voor z’n rekening. Hoewel hij onder de naam Sterac Electronics ook enkele mooie minimal houseproducties heeft gemaakt, kiest hij vanavond voor een stijl die misschien het best te omschrijven valt als ‘liquid funk’. Qua geluid sluit het goed aan bij de set van Tony Rohr: sterk refererend naar het techno-geluid van een jaar of tien geleden, met veel synthesizer-pads en drumcomputers. Snel, maar toch uitermate dansbaar, en het lukt Rachmad dan ook om uiteindelijk toch nog alle voetjes van de vloer te krijgen. Al met al een zeer geslaagde avond. Dit soort feesten heeft Tilburg echt nodig om muzikaal een beetje bij te blijven, want in de rest van het uitgaansleven is hiervoor weinig podium.