Danko Jones was twee jaar geleden nog te zien samen met Peter Pan Speedrock en El Guapo Stunteam in het kader van de Jack Daniel’s Rock Night. Vandaag speelt hij met vier bands van een totaal ander kaliber. Drie van de vier bands brengen net voor hun optreden 'aan de overkant' een kort akoestisch setje ten gehore in Cul de Sac. Alleen genodigden en prijswinnaars mogen hier bij zijn. Slechts zeventig van de honderd prijswinnaars komen uiteindelijk opdagen bij deze unieke optredens. Jammer! Anderzijds maakt het de sfeer alleen nog maar intiemer. Drie ingetogen optredens en daarna vlammen in 013. BEDOUIN SOUNDCLASH Drie bescheiden, jonge mannen nemen plaats op de barkrukken van de Cul de Sac. De zanger heeft een opvallend schor stemgeluid wat erg doet denken aan Stereophonics. Jammer genoeg zit het alleen vaak tegen het valse aan. De band brengt ingetogen kampvuurliedjes met een catchy staccato gitaargeluid. Ondanks dat de band een bescheiden en onzekere indruk maakt, zijn de drie gespeelde nummers wel onderhoudend en lieflijk genoeg om te prikkelen voor het ‘echte’ werk later op de avond. Wanneer de band later op de avond begint aan het ‘echte’ werk is het pijnlijk leeg in de grote zaal. Slechts een handje vol mensen hebben de moeite genomen om Bedouin Soundclash te komen bekijken. Heeft de rest iets gemist? Nee. Ook al maakt de band een zelfverzekerdere indruk dan in de Cul, de nummers zijn simpelweg te slaapverwekkend om te boeien. Het erg droge gitaargeluid, zonder enige distortion doet aan het begin van de set erg denken aan Franz Ferdinand. Na twee nummers begint de band ineens reggae klinkend als UB40 te spelen. Het tempo was al slaapverwekkend, maar met deze plotselinge koerswijziging wordt het alleen maar erger. Het grootste dieptepunt is afsluiter en tevens U2 cover ‘New years day.’ De klassieker wordt in een reggae jasje gestopt en is werkelijk een verkrachting van het origineel. Een voorprogramma is bedoeld om het publiek op te warmen, echter van deze band krijg je ijskoude rillingen! DISCO ENSEMBLE Gelukkig doet Disco Ensemble het een stuk beter. Disco heeft godzijdank niks met deze band te maken. Direct na de intro knalt de band er namelijk een pot stevige emocore uit. Begrijpelijk ook dat ze de afwezigen waren in de Cul de Sac. Hun sound is iets te luid om te transponeren naar een unplugged geluid. De vaart blijft er goed in en de band gaat uitzinnig los. Wanneer de zanger een keyboard erbij haalt is de vergelijking snel gemaakt: The Killers. Zijn stem, de keyboard partijen en de muziek. Storend is dit allerminst. Kiest The Killers voor een meer mainstream, commerciële sound, Disco Ensemble voor een absoluut emocore geluid. De groove wordt volgehouden van begin tot eind. Alleen lijkt Disco Ensemble door hun emogeluid meer geschikt voor het vorige week gehouden Taste Of Chaos festival. Nu de naam nog veranderen in Emo Ensemble en er is potentie! Gelukkig heeft de zaal het inmiddels iets warmer gekregen. GOGOL BORDELLO Party everybody! Aldus Gogol Bordello zanger Eugene Hütz in de Cul de Sac. Gogol Bordello maakt gypsy punk. Denk hierbij aan de Oostblok variant op Flogging Molly. Slechts met drieën (accordeon, gitaar, zang en viool) slaagt de band erin om de gehele kroeg aan het dansen te krijgen. Vier liedjes, waarvan één nieuwe en het is feest van begin tot eind. Die lijn wordt naadloos doorgetrokken in 013. Aangevuld met gitarist, bassist en drums is het helemaal af. Vanaf het begin verandert de eerste helft van de zaal in een dansende massa. De bandleden zijn absoluut geschikt voor deelname in een rariteitenkabinet. Hütz kan zo de hoofdrol spelen in een nieuwe Borat film en ook de rest van de band ziet er, ondanks dat ze op leeftijd zijn, erg 'punk' uit. Gogol Bordello heeft er zichtbaar veel plezier in vanavond. Ieder bandlid sjeest van hot naar her over het grote podium. Later worden danseressen bijgehaald en de response van het publiek is haast ongekend. Zeker wanneer de band terugkeert voor de toegift. Op dat moment verandert de hele zaal in een feestende massa. Het laatste nummer wordt daardoor extra uitgesponnen zonder in verveling te vervallen. Wanneer een danseres haar trom op het publiek legt om er vervolgens mee te crowdsurfen is het plaatje compleet. Mensen met trouwplannen? Met Gogol Bordello ben je verzekerd voor een geslaagd huwelijksfeest! DANKO JONES "Accoustic music blows!" Danko Jones heeft het niet zo op de akoestische variant van zijn muziek in de Cul de Sac. Toch blijven zijn relatief stevige vier nummers ook in akoestische vorm moeiteloos overeind. Geen 'Lovercall', wel 'Do you kiss on the first date' en 'Cadillac' als meest bekende uitschieters. De eerste indruk is strak en Danko Jones is erg goed bij stem. Zo ook later in 013. Het moddervette AC/DC geluid klinkt fenomenaal over de boxen in The Choice. De Casanova van de rockmuziek is erg goed op dreef vanavond. Hij gebruikt weinig show in 013, maar dat is ook absoluut niet nodig, want Danko IS show. Moeiteloos lult hij tussen de nummers door. Meer inhoud dan seks, vrouwen en pussy´s die je flowers moet noemen, heeft het niet. Iets wat bij bands als Bloodhound Gang storend zou zijn, is het absoluut niet bij Danko Jones. Dit zit hem in 's mans charisma. Vrouwen in de zaal vallen in het katzwijm voor zijn gladde praatjes. Na drie cd´s valt ook op dat de band inmiddels een schare dosis aan hits heeft opgebouwd. 'Lovercall', 'Cadillac', ze komen allemaal voorbij vanavond. De overige nummers doen kwalitatief niet onder voor de hits die retestrak worden gebracht. Het enige minpuntje is dat met de korte 50 minuten het optreden wel heel snel ten einde is. Jammer, maar desondanks doet Danko Jones weer wat hij bij de Jack Daniels Rocknight achterwege liet en dat is Rocken!