Alleen al over de naam van het hoofdprogramma is veel te doen geweest, wat voor sommige mensen aanwezig zelfs reden was om toch maar even te komen kijken op User patterns #2 afgelopen vrijdag. En die kregen waar voor hun geld, al hadden sommigen op andere bands gerekend. Na veel wisselingen van bands stonden er dan toch drie zeer interessante bands op het podium van de Batcave. ENGINE OF DOOM Met de versnelling op vijf en het gas tot op het chassis ingedrukt start het Tilburgse Engine of Doom de avond. En wat valt op? Nogal wat! De riffs denderen, de ritmesectie is retestrak en zelfs gevoel voor humor is de band gegeven. Met als zelfbenoemde grote invloed Dead rivers en een flinke scheut Mastodon kom je al snel uit op stampende metalcore die overtuigend wordt gespeeld. Een scheut whisky en schreeuwen maar. Muziek voor duistere kelders dus, voor bezwete mannen met lange haren en perfect voor deze avond in de Bat Cave. Maar waarom wordt er in godsnaam zoveel geluld tussen de nummers door? Eén keer zeggen dat je dingen te koop hebt is prima, twee keer tot daar aan toe, maar drie keer? Het is toch de muziek die moet spreken? Als de sympathieke zanger uiteindelijk het laatste nummer aankondigt (wat uiteindelijk niet het laatste nummer blijkt te zijn), blijkt weer meteen waarom dit (naast de goede muziek) een leuke band is. Ook al is de muziek duister en zwaar, ze hebben er zin in en spelen met veel plezier: Uitgebreid uitleggen dat het nummer dat ‘My Daughter’ heet niet over zijn dochter gaat, maar over iemand anders die wel een dochter blijkt te hebben en dat om de verwarring nog groter te maken tot drie maal toe herhalen is stiekem ook heel vermakelijk. GRINDING HALT Echt rock ‘n’ roll is het om door te gaan als het eigenlijk niet meer kan. Waar eerder The Ooh Pip Pip Ooh Pip Pip Yeah wegens een blessure verstek lieten gaan en het huis van de bassist van Otis afbrandde, was de avond al vooraf eentje van de ongelukken. De gitarist van het Groningse Grinding Halt heeft ook zo zijn problemen. Met zijn been in het gips speelt hij de show van de band op een barkruk. En het klinkt lekker. Sferische metalcore met punkuithalen worden het publiek ingestuwd en ookal reageert het publiek niet uitzinnig, de beuk zit er goed in. De term Screamcore is zeker wel op z’n plek, aangezien de zanger vanuit de zaal zijn longen helemaal schraal schreeuwt, wat door de zaal met enthousiasme wordt onthaalt. Heerlijk toch, als iemand zich helemaal laat gaan? Naast de goede onderhoudende show is niet alles geweldig aan de band. Het eenheidsgevoel wordt muzikaal wel onderstreept, maar het is nog niet helemaal te voelen op het podium. Het lijkt wel alsof de band niet helemaal opperbest is met de gitarist z’n voetproblemen, maar dat mag de pret niet drukken. Ben benieuwd hoe deze band klinkt in optima forma, dit voorstukje smaakt in ieder geval naar meer. AIDS WOLF Als een ontketende bende wilde zwerfhonden start AIDS Wolf met haar korte set en is vanaf nummer één de perfecte afsluiter van een goede avond van hoog niveau. Waar de zangers van de voorgaande bands het publiek niet optimaal konden bespelen stapt zangeres Special Deluxe genadeloos op het publiek af en schreeuwt alle frustratie van zich af, de zaal enigszins verbaast achterlatend. Niet zozeer om wat ze schreeuwt, of danst, of hoe ze zingt. Neen, het verbaast de mensen vooral hoe ze over de grond rolt, zich aan mensen optrekt, springt, kreunt, roept, kijkt en spuugt en geen seconde op het podium rondwandelt. Dat is wat men noemt een een topwijf! Een topwijf in een topband op een kruistocht. Ook al is het soms niet zo strak en worden er zo nu en dan wat rammelende foutjes gemaakt, het staat als een huis en komt zéér overtuigend over. Het Keiharde beukende scherpe muziek neemt je recht in je hersenen. Denk aan noisepunk in de blender met atmosferische drones. Denk aan Arab On Radar, Black Dice, Animal Collective, het oude werk van Sonic Youth en The Boredoms. Ik zeg ‘denk aan.’ Dit omdat ze al lang de fase van imitatie voorbij zijn. AIDS Wolf heeft in de twee jaar dat ze bestaan een geheel eigen geluid weten te creëren en brengt dat live ook vol overtuiging. Over enkele jaren kunnen we de naam van AIDS Wolf zonder twijfel toevoegen aan een lijstje dat andere bands inspireert. En zo hoort het.