Schotten, Belgen, Duitsers, Nederlanders en zelfs Kroaten, ze stonden allemaal gisteren in de Batcave te spelen. Een middag en avond waarin afwisseling eerder een regel was dan een uitzondering. Post-punk, indie, snoeiharde metal, hiphop, een what-the-fuck?-band en Duits getsjilp. Een half uur voor iedere band was net genoeg om niet te gaan vervelen en om een idee te krijgen van wat ze doen. De programmering regelde dat een concert in de Kleine Zaal begon, wanneer een concert in de Batcave was afgelopen. WHITE CIRCLE CRIME CLUB Onze Zuiderbuurmannen zijn hot. Een flinke tour bracht ze de afgelopen tijd al meerdere malen in ons land. WCCC maakte vorige week diepe indruk bij Club 3VOOR12 en de vraag was natuurlijk of ze dat vandaag konden evenaren. En dat lukt. De krijsende gitaren, puntige bas en marcherende drums van de overigens schoen- en sokloze drummer, het plaatje klopt. De ongekende energie doen de tijden van de postpunk weer helemaal herleven. Op het einde gaat een snaar van de gitarist/zanger eraf terwijl hij vrolijk door blijft spelen. Dat moet ook, want in een rush van een half uur is er weinig tijd voor een rustpunt. Een enkel uitgesponnen nummer in het midden gaat wat langzamer. Beter kun je de dag niet beginnen. TSCHILP Van de Zuiderbuurmannen naar onze andere buurmannen. Of liever gezegd, buurvrouwen, want Tschilp zijn drie Duitse vrouwen met enkel de drums, bas en gitaar. De zang is geen lieflijk getsjilp maar eerder vals gekwetter. Zingende vrouw op de bas, onstemde gitaren, weer die postpunk, klinkt bekend? Er is geen sprake van een kopie van Sonic Youth want daarvoor zijn de dames te verlegen en spelen ze niet vast genoeg. Er lopen mensen weg terwijl de toestroom groter is, maar dat heeft meer te maken met het feit dat Tschilp tien minuten eerder begon dan op het blokkenschema stond. De rommeligheid wordt nog even aangestipt met miscommunicatie tussen de drumster die een intro verkeerd doet. Pas op het einde blijkt met een sterke song dat de Duitsers meer potentie hebben, maar daarvoor is het dan al te laat. CHANG FFOS “We are Chang Ffos and we are from Zaghreb, Croatia.” Dat we maar weten waar de drilboren voor de oren vandaan komen. Chang Ffos verheft de kunst van het herrie maken tot een nieuwe hoogte met hun loodzware mix van stoner met hardcore. De dichtgedrukte oren zijn te tellen en er haken wederom mensen af. De speakers kunnen het volume houden, de basgitaar niet. Er breekt weer een snaar en deze bassist kan zonder de lage tonen niet verder spelen. Na een vreemde keus om Fountains Of Wayne te draaien, is een bassnaar weer gevonden en gaan de Kroaten lekker verder met waar ze mee bezig waren. Trommelvliezen breken. Duidelijk een band die hardheid verwart met goedheid en dat is teveel van het goede voor het meerendeel van het publiek. FCKN BSTRDS In de categorie “vreemdste podiumpresentatie” winnen de Fckn’ Bstrds alle prijzen. Zoals de klinkers in hun naam zijn verdwenen, zo verdwijnt ieder spoor van logica of muzikaliteit in hun performance. Er komt gepiep en geknars uit iedere porie van hun ‘outfits’ en op het podium staat een rolstoel en winkelwagen die helemaal bedekt is in troep. Pure LSD zonder het daadwerkelijk te hebben gebruikt. Er klinken sirenes, bekkens en er staan twee eh, “objecten” bijna Afrikaans te dansen in de zaal in plaats van op het podium. Twee anderen gooien vanaf het podium vrolijk met vuilnis uit een zak en er wordt zelfs een complete bus luchtverfrisser over het publiek gesproeit. Vanille, dat wel. Trash-noise in de meest letterlijke betekenis van het woord. De kerel achter de rolstoel moet ook nog even z’n lul laten zien. Als alles is afgelopen laten de Bstrds het publiek in een soort van coma achter. De zware maskers gaan nog even af en de vermoedens blijken te kloppen. De Bstrds zijn toch ook gewoon mensen. MANU & NEO De rommel is nog niet helemaal opgeruimd als Manu & Neo mogen beginnen. De broers stonden bij het benefiet-concert voor Giro 555 al in de Kleine Zaal, nu mogen ze in de Batcave spelen. Waar Neo zijn bijnaam vandaan heeft gehaald is zonder introductie ook wel duidelijk. Op zijn T-shirt staat “The Mentor” maar dan met het lettertype van “The Matrix”. Net zoals Neo uit The Matrix wil Neo uit Gouda de ogen van mensen openen. Conscience-rap. Dat vervalt of wel in serieuze rhymes of in standaard praatjes over misstanden in de wereld, dat we niet elkaar respecteren enzovoorts. Dat laatste is toch meer van toepassing bij Manu & Neo. De beats zijn goed, lekker minimaal en experimenteel, maar de flow is er niet. Zowel Manu als Neo zitten er vaak een lettergreep naast en de teksten zijn niet gevat genoeg. De vibe is er wel, genoeg mensen die de teksten van begin tot eind mee rappen. De toegifts zijn een stuk beter. Rechttoe rechtaan beats blijken iets gemakkelijker voor de Goudenaren te zijn. FUCK-OFF MACHETE Als laatste staat het Schotse Fuck-Off Machete in de Batcave. Een kleine vrouw met een veel te grote basgitaar heeft het zwaar. Meerdere malen is ze buiten adem en dat kan ook niet anders met de muziek die ze maken. Onvoorspelbare, energetische indie-rock. De drummer stuwt lekker vooruit terwijl de gitarist melodielijntjes speelt die uitmonden in gekrijs dankzij een flinke portie feedback en distortion. Een ongelooflijke power die ook bij de zangeres aanwezig is. Met een lieflijk stemmetje zingt ze “Is this your car?”. De muzikale eruptie laat weinig aan de verbeelding over wat ze van plan is met de auto. “I call the shots”, vandaar dat ze ook even vraagt of er wat minder wiet mag worden gerookt. Iedere vergelijking loopt mank en dat is de kracht van Fuck-Off Machete. Naarmate het optreden vordert gaan de haren van de mensen steeds verder overeind staan en het applaus stijgt ook gestaag. Het is dan ook geen verrassing dat de afsluiter zeer bijzonder is. Het tempo wordt wat naar beneden gevoerd maar de emotionele ontlading is ongekend. Heerlijk om een dagje Batcave hiermee af te sluiten.