Ingetogen ‘27’ komt te laat van de grond

Bevlogen, beheerst en onopgemerkt voorbij

Peter Knieriem, ,

In een matig gevulde Cul de Sac weet ‘27’ de aandacht uiteindelijk op zich te vestigen. Met ingetogen trip-hop achtige liedjes met indie invloeden weten ze het publiek langzaamaan voor zich te winnen. Vooral Zangeres Maria Chistopher boeit door haar ijzige, zuivere stem die klinkt tussen strakke drums en lome gitaarpartijen. Maar net als de band echt los komt, wordt het optreden alweer beëindigd.

Bevlogen, beheerst en onopgemerkt voorbij

Slepende, ingetogen nummers met repeterende gitaar riffs. De muziek van ‘27’ doet vaak denken aan Mogwai. De nummers zijn lang en het publiek op deze donderdagavond in Cul de Sac lijkt het geluid soms als achtergrond muziek te zien en praat er rustig op los. De driekoppige band weet zo nu en dan wel te verassen door de distortion aan te zetten en het publiek bij de les houden met een muur van gitaren en laptop geluiden. STENEN FLUIT Terwijl Neil Coulon heerlijk zijn drums bespeelt, zingt Maria Christopher loepzuiver haar zangpartijen die nog het meest doen denken aan Portishead. Toch klinkt de muziek van ‘27’ niet zo paranoïde en hard. De liedjes zijn misschien minder pakkend, maar er is meer ruimte voor de gitaar en de band ‘rockt’ dan ook meer. Vooral aan het einde, na het slepende, aanstekelijke ‘Easy trigger’ lijkt de band Cul de Sac enthousiast te maken met ingetogen indierock. Hoewel ‘27’ bekend staat als lo-fi en triphop, schudt de band het publiek zo nu en dan wakker. Soms wordt de zaal verrast doordat de band de volume knop opengooit. Het trio schuwt ook het experiment niet. Uit een laptop klinken violen, hoorns en andere geluiden die de muziek meer diepte en sfeer geven. Er wordt zelfs een ‘orinoco’, een soort stenen fluit, te voorschijn gehaald waarmee de zangeres een van de songs inleidt. BEHEERST ‘27’ is geen band van grote gebaren, wat ook blijkt uit de matige interactie met het publiek. Zangeres Maria Christopher kijkt nauwelijks de zaal in en morrelt wat verlegen onverstaanbare woorden richting het publiek De slechte geluidskwaliteit zorgt ervoor dat niemand haar kan verstaan.Voor het trio lijkt vooral de muziek centraal te staan. Bevlogen, maar beheerst proberen ze hun nummers aan het publiek over te brengen. Naarmate het optreden vordert krijgt de Amerikaanse band steeds meer respons van de zaal en lijken ze zelf ook meer plezier in hun muziek te krijgen. ONOPGEMERKT De toegift blijft uit en de band uit de VS eindigt naar ruim een uur bijna onopgemerkt met hun goede optreden. Net als de ‘27’ een beetje los komt wordt de stekker er uitgetrokken. Dat is jammer, want een band als deze verdient veel meer dan een half volle kroeg en zou met een iets uitgebreidere set veel beter uit de verf komen.