Inner Basement omarmt de cassette

De cassette is terug. Waarom ook alweer? Er past weinig muziek op, je kan geen nummers overslaan en de kwaliteit is bedenkelijk. Toch kiest Inner Basement, label van Loveth Besamoh, ervoor om muziek te dubben op dit medium. Want de cassette staat ook voor een DIY-houding, voor een lo-fi geluid, voor een voorliefde voor het analoge en een vleugje nostalgie. Precies die houding was te proeven vrijdagavond in Roodkapje bij de door Besamoh en promotor Hiddenbehindmist gecureerde release van hun nieuwe tape.

Solist Kamiel Thomas mag de avond aftrappen. Hij opent met ingetogen maar behendig gitaarspel wat lekker galmt in de kleine ruimte. Het publiek mag even wennen aan het geluid, tot hij op zijn drumcomputer afstapt. Wat volgt is een beat die door je lijf dreunt als de heikraan van een louche projectontwikkelaar. Het diepe, deinende gedreun draagt zijn verder dromerige gitaarwerk en zang
op de schouders. De hele set lang voert Thomas je mee op zijn melodieën, maar smijt hij je ook steeds weer terug op aarde met die pulserende kick.

Poodle volgt met een welkom contrast van speelsheid en energie. De band zingt aanstekelijk over
flat whites en sterrenbeelden en krijgt het publiek zelfs zo ver om mee te zingen met een kerstnummer. En dat op de eerste echte lentedag van het jaar! Hun samenspel sprankelt, ze hebben er plezier in. De twee frontvrouwen wisselen elkaar af en vullen elkaar aan en de drummer knalt er lekkere ritmes uit, maar het hoogtepunt komt van de andere percussionist die een extra stukje chaos toevoegt met een scheidsrechtersfluitje, en later zelfs een kazoo.

Het slotakkoord is aan Fellatio, dat ontregelt tot achterin je keel. Als een soort liefdeskind van een vroege Julian Casablancas en True Detective-era Matthew McConaughey staat de frontman in cowboyhoed, trenchcoat en aviators slungelig te bewegen op het podium. Wat hij schreeuwt is onduidelijk, maar hij overtuigt. Hij beent de zaal in, splijt de zee van mensen in tweeën en predikt met zijn wijsvinger bibberend in de lucht. Hij heeft de waarheid in pacht, het publiek is zijn bekeerling, en het woord van God? Dat is keiharde avant-garde disco punk post-penis krautpop. Daar is het publiek maar al te ontvankelijk voor, want het kolkt op de vloer.

Na het optreden is het aan Niek van den Driesschen om met zijn set het gedans een vervolg te geven. Helaas staat het gros van de mensen in typische Roodkapje-stijl snel alweer buiten te roken. Jammer, want hij mixt zijn vinyls behendig. Maarja, vanavond ging toch echt om de cassette.