Rotterdammer Niek Hielkmann stelt compilatie-album samen als een ode aan de jaren tachtig DIY-wave genaamd De Toekomst Laat Me Koud

Minnaars van stoffige jaren tachtig Nederwave, opgelet! Afgelopen vrijdag bracht Excelsior Recordings een heuse verzamelaar uit met Nederwave-parels uit de jaren tachtig. De Toekomst Laat Me Koud, heet die, vol tracks van cultacts als Sammie America's Mam, Ton Lebbink, Noodweer en De Div, maar ook volslagen obscure bands uit de periode 1980-1985. Enerzijds een tijdsdocument van de DIY-geest die in de jaren tachtig door de Nederlandse popmuziek waaide, anderzijds zijn het vierentwintig behoorlijk tijdloze tunes.

De compilatie is samengesteld door Rotterdammer Niek Hielkmann, die met zijn Kwartet al een knoestig gitaarpopalbum uitbracht bij Excelsior, en fanatiek verzamelaar is van Nederlandse platen. 'Dit idee speelde al een tijdje door m'n achterhoofd,' vertelt hij. 'Toen zag ik dat Excelsior een re-issuelijn heeft, en anderhalf jaar geleden leuke verzamelaars uitbracht met Nederlandse metal en eentje van de Utrechtse punkscene. Ik heb mijn kans gegrepen en gezegd: "Er móét een waveplaat komen!" Het is een periode die me mateloos fascineert. In Duitsland had je in de jaren tachtig de Neue Deutsche Welle, Engeland was in de ban van de new wave, maar in Nederland leken we zoiets niet te hebben. Sterker nog, in de periode ervoor speelde zich een interessante knak af. Stichting Popmuziek bracht in '79 een new waveplaat uit vol bands als Doe Maar en Toontje Lager, bands die later allemaal pure Nederpop zouden maken, maar toen nog hele dwarse liedjes maakten. Ik vroeg me af: waarom zijn ze allemaal een andere hoek ingeslagen? Was er in die tijd een Nederlandse underground waar wij geen weet meer van hebben?'

Het antwoord daarop is De Toekomst Laat Me Koud, een speurtocht door platenbakken, Discogs-lijstjes, en duikwerk in Nederlandse wave-fora. De titel slaat op het nihilisme dat je over de hele verzamelaar heen terughoort. 'Zeker in de jaren tachtig waren er een hoop problemen: angst voor de neutronenbom, communistische spionage, drugsgebruik, woningnood, de angst voor de Russen. Dat sijpelde door in de teksten, een algemeen idee dat de toekomst er bijzonder slecht uit ziet, en dat er niks aan te doen is. Het is activistisch en nihilistisch tegelijkertijd, en toch zit er een zekere vrolijkheid in. Als je toch boos bent, dan kan het maar beter dansbaar zijn!'

Daarom klinkt deze muziek ook zo tijdloos, denkt Hilkmann. 'Al die problemen spelen nu nog, wat dat betreft is deze plaat net zo urgent als veertig jaar geleden. Op dit moment zie je zelfs een terugkeer van diezelfde houding. Bands als Sophie Straat en Hang Youth brengen hun activisme met een zekere speelsheid. Dat is nooit écht uit de mode geraakt, en nu is het helemaal terug.'