Bij binnenkomst in de Grote Zaal klinken onder andere Kanye West en later Lauryn Hill door de speakers om het publiek naar hun zitplaats te begeleiden. Het illustreert de nieuwe koers die de Ierse singer-songwriter met zijn tweede plaat Post-Tropical is ingegaan. Vanuit een voorliefde voor hiphop begeleiden verschillende elementen uit die muziekrichting de prachtige falsetstem van McMorrow. Hij opent de avond met The Lakes, afkomstig van die ‘moeilijke tweede’. Wat meteen opvalt is de samenzang die het viertal produceert. Gloedvol, dieper en voller is het geluid dat direct duidelijk hoorbaar is in deze samenstelling. Het tevens nieuwe Glacier wordt met een zekere dreiging ten gehore gebracht en in uitvoeringen van eerder werk is de vernieuwing te horen. Zoals tijdens het kabbelende Hear The Noise That Sounds So Soft And Low dat nu veel sterker overkomt.
James Vincent McMorrow toont groei in uitverkochte Schouwburg
Losse show Motel Mozaique smaakt naar meer
Het is alweer twee jaar geleden dat James Vincent McMorrow met een kersverse European Borders Breaking Award Rotown aandeed in een uitgebreide tour door Nederland. Wie die avond de kans kreeg om met de Ier na afloop van zijn indrukwekkende show een praatje te maken, zag een schuchter en verlegen ventje dat innemend complimenten over zijn spel in ontvangst nam. Georganiseerd door Motel Mozaique staat diezelfde schuwe McMorrow vanavond in een uitverkochte Rotterdamse Schouwburg om liedjes van zijn nieuwste plaat Post-Tropical aan het publiek ten gehore te brengen.
Het grootse geluid dat op Post-Tropical te horen is, heeft een mooie doorwerking op het podium waar de Ier zijn groei wil laten doorklinken. De echte kracht van McMorrow komt pas naar voren tijdens het oersterke Red Dust. De ontwikkeling die deze gitaarballad heeft doorgemaakt toont de muzikale voortgang van de Ier in zijn volle glorie. Begeleid door een 808-drum ritme en piano zingt McMorrow naar een prachtig kippenvelmoment toe als hij zijn falsetuithaal inzet. De progressie komt ook naar voren tijdens This Old Dark Machine die met een iets poppier arrangement een heel nieuw gevoel naar voren laat komen. Het geluid in de Rotterdamse Schouwburg is de vanavond in juiste proporties, zodat de kracht van McMorrow’s stem geen moment wegzinkt in een brei van geluid.
Opvallend is dat McMorrow het vanavond zonder covers doet, waar hij in de voorbije jaren vaak om geprezen is. Volledig op eigen kracht brengt hij met zijn falsetstem en haast perfect ingespeelde begeleidingsband het muisstille publiek in vervoering. Hij oogt in deze omgeving een stuk opgewekter, maar bovenal zelfverzekerder. De afwisseling in de gebalanceerde set van vanavond zorgt er daarnaast voor dat de Ier de aandacht van het publiek de hele avond in zijn greep houdt.
In de toegift laat hij nog een kleine glimp zien van eerdere tijden als hij And If My Heart Somehow Should Stop in zijn eentje op het podium speelt om daarna met zijn band de show met het prachtige If I Had A Boat tot een mooi einde te brengen. Na afloop bedankt hij het publiek en de organisatie voor het spelen in zo’n mooie zaal dat vanavond een goed decor was voor debij vlagen rauwe, maar voornamelijk fijnzinnige show van McMorrow. Het is te hopen dat na vanavond de organisatie van Motel Mozaique meer van dit soort mooie avonden in Rotterdam programmeert. Het zou een ontwikkeling zijn die we alleen maar kunnen toejuichen bij het huidige aanbod in onze stad.