De in Breda woonachtige singer-songwriter Cristoph Verheijen brengt eind november vorig jaar onder de artiestennaam Cristopher Green zijn debuut uit getiteld Carnival of Rust. Bovendien bereikt de zanger de halve finale van de Grote prijs van Nederland en doet mee aan het 3FM programma Beste Singer-songwriter van Nederland. In februari heeft Cristopher een volgende contest, Nu of Nooit. Hoofdprijs is een plekje op Pinkpop. Tussendoor staat hij in De Gooth, te Ridderkerk met labelgenoten Duncan Idaho.
Begeleidend op gitaar met een solide band achter zich brengt Green pakkende liedjes waarin flarden Neil Young, Nick Cave en Bob Dylan zijn terug te horen. Kings of Leon komt ook voorbij in gedachte maar dat heeft niet alleen met de muziek te maken. Het bebaarde kwartet brengt fraaie liedjes zoals 'Sophie's Gone' en 'Dark Horizon', het nummer dat hij zong tijdens Beste Singer-songwriter van Nederland. Halverwege de set krijgen we een bluesy break waarin het viertal begint te jammen. Dat het ook pittiger kan bewijzen ze met 'Dead Man's Car'. Cristopher wisselt tussen akoestisch en elektrische gitaar en zorgt voor fijne muziek met veel emotie. Zijn band vult hem goed aan, Hanna Tollenaar van Duncan Idaho zingt zelfs een liedje mee. Ben Howard is officieus bevestigd voor pinkpop dus zou Cristopher Green ook niet misstaan op het Limburgse festival.
Uit een ander vaatje tapt Duncan Idaho, zij maken meer alternatieve rock met een progressief randje. Net als hun labelgenoot hebben ze een druk jaar achter de rug. In maart kwam hun tweede plaat uit. Daarna verzorgen ze het Nederlandse voorprogramma van de Manic Street Preachers en via een wedstrijd van 3FM mag het vijftal openen voor San Sisco. Via de popronde spelen ze richting het einde van het jaar nog meer shows. Deze keer staan ze als headliner in de Gooth. Na enkele opstartproblemen krijgen we een sterk samenspelende band die liedjes brengen die lekkere tempowisselingen bezitten. De ene keer zijn de baslijntjes aanwezig, dan is het het drumwerk van Thomas Stokman (what's in a name) wat de aandacht trekt. Songs variëren van intens (Vulture of July) tot opwindend (A Life for Every Sleeper). Naast sfeervolle, opbouwende songs zoals het negen minuten durende opus 'Echolocation parts 4-7', kan de band ook catchy radiovriendelijke rock brengen zoals single 'Io'.
In februari duiken ze met twee nieuwe nummers de studio in, eentje krijgen we te horen en ligt in de lijn van hun oeuvre, zij het met een meer zomerse inslag, denk Vampire Weekend, dan de meeste songs van hun tweede plaat. De zaal is niet zo gevuld vanavond maar Duncan Idaho weet hun set boeiend te houden. Niet in de laatste plaats door het plezier dat van de band afstraalt. De broers van Zoest zorgen op bass en leadgitaar voor lekkere ritmes terwijl frontman Ivo en toetseniste Hanna mooi in harmonie zingen. Toch lassen ze binnenkort even een pauze in. Om later in het jaar de studio in te duiken voor een derde plaat. Benieuwd wat dat gaat opleveren.