No Joy een meidengroep noemen is net zoiets als zeggen dat Nirvana de band van Kurt Cobain was. Het voelt misschien unfair om de andere (en mannelijke) helft van de Canadese band, bestaande uit een drummer en nog een gitarist, links te laten liggen. Toch presenteren Laura Lloyd en Jasamine White-Gluz zich nu eenmaal als een damesduo. Als het puur om een visitekaartje gaat, valt daar zeker iets voor te zeggen. Om de muur van geluid te produceren waarmee No Joy adverteert, is er blijkbaar toch echt iets meer nodig dan twee houthakkersmeisjes uit Montreal.

Voor shoegaze geldt een aantal spelregels. Laura en Jasamine beoefenen die tak van sport volgens het boekje. Je zou er ook niet aan moeten denken dat je met een groepsnaam als No Joy een stel blije eikels krijgt voorgeschoteld. Dat men op het podium niet lacht en niet praat, moet nu eenmaal zo zijn. Met de lange haren in het gezicht, korte spijkerbroekjes en kniekousen op ongelijke hoogten begint No Joy aan een missie die meer is dan alleen het spelen van de nummers van het interessante debuut Ghost Blonde.

De ietwat nukkige hipsterhouding van deze ‘suicide girls’ laat vooralsnog weinig los. De dromerige gitaarpartijen en het gemene geluid geven daarentegen wel meer hints prijs. Het zijn de klanken van roestige machinegeweren in een weiland vol madeliefjes. Rotown is nog wel een maatje te groot. Je zou No Joy liever tegen sluitingstijd in een donker kroegje zien, al zou een festivalweide wellicht ook geen slecht plan zijn.

Waar No Joy nog wel aan moet werken, is een goede afloop van hun verhaal. Na een krappe 30 minuten eindigt het optreden vrij abrupt. De lichten gaan gelijk aan en de bandleden stormen van het podium af. Nog geen vijf minuten later worden de instrumenten alweer in de bestelbus gegooid en weg zijn ze. Dit is zeker geen optreden wat eindeloos zou moeten duren. Maar om nu vlak na het fluitsignaal de handdoek in de ring te gooien, is ook weer zoiets. Hoewel de climax dus ontbreekt, is de aftrap tamelijk geniaal.