Het is al behoorlijk warm wanneer The Souljazz Orchestra het podium bestijgt. En wanneer de eerste klanken de zaal in worden gespeeld, wordt al snel duidelijk dat het deze avond alleen nog maar warmer zal gaan worden. En dat is best opvallend voor een band die uit Canada komt, een land dat niet direct als zwoel en funky bekend staat.
Het is druk op het podium: zes man sterk, allen met een zangmicrofoon voor de neus, en een saxofoontrio als basiswapen voor de band. Het plezier is duidelijk zichtbaar en dat maakt dat Rotown moeilijk stil kan staan. Toch is Bariton-speler Ray Murray niet tevreden. "You guys in the middle, you're not shaking enough!" Na een klein spelletje 'lemme-hear-you-say-yeah' gaat de band op dezelfde stevige voet verder.
Een zoektocht naar de bassist op het podium loopt uit op niets: het blijkt toetsenist Pierre Chrétien op de Rhodes te zijn. Jammer genoeg staat zijn andere keyboard wat zacht en zijn zijn fijne clavinet- en orgelpartijen soms minder goed te horen boven het geweld van de drums.
De drie heren en dame die in het midden staan, bedienen zich van subtiele danspasjes. De rust waarmee ze dit doen, zorgt dat het niet cheesy wordt. Af en toe is het duidelijk gechoreografeerd, maar het wordt gelukkig geen show-feest. Hier en daar pakken de bandleden soms verschillende percussie-instrumenten op, wat een fijne toevoeging is. Drummer Philippe Lafrenière drumt goed, en laat bij het nummer "People, People" horen dat hij ook nog eens een dijk van een stem heeft.
De heren en dame laten blijken goed bereisd te zijn. Ja, ze spelen funk, ouderwetse, diepe funk. Maar naast de gebruikelijke stabs en rips lijken de bandleden in elk nummer een wereldreis te maken. Solo's bewegen moeiteloos van gedurfde jazz-improvisatie naar prachtig lyrische Arabische lijnen. Het samenspel van de saxofoons is soms zo puntig en strak als het moet zijn bij funk, maar mondt af en toe uit in prachtige choralen en harmonieën, die zich verbazingwekkend goed mengen met de groove. De ritmes gaan langs afro, jazz, latin, de Balkan en alles daartussenin. Maar nergens klinkt het als crossover of fusion. Nergens klinkt het als een slappe mengkroes. Het is één geheel, overtuigend, authentiek en ontzettend lekker.