Het is tijd voor "één van de hardste bands uit het alternatieve circuit" in Rotown. Kan A Place To Bury Strangers deze aankondiging waarmaken?

Ja, dat kunnen deze New Yorkse heren. Vergelijkingen met My Bloody Valentine zijn al eerder gemaakt en worden ook door het publiek gemaakt. A Place To Bury Strangers bestaat uit drie heren, de gitaren zien er gehavend uit. Gedurende het optreden gaan de heren toch aardig netjes met hun materiaal om, dus het blijft de vraag waar die beschadigingen vandaan komen.

De set bestaat uit zowel nummers van de laatste cd 'Exploding Heads' als nieuwe nummers. De nummers lopen heel mooi in elkaar over en er wordt niet met het publiek gesproken. Er wordt een enkele keren contact met het publiek gemaakt door hen indringend aan te kijken. Hierdoor krijgt de bezoeker het gevoel in een trip terecht te zijn gekomen. Het licht, of beter gezegd, de totaal donkere zaal, met enkele lichtbundels vanaf het podium, draagt goed bij aan deze sfeer.

Een echte geluidswal komt niet op je af, wellicht komt dit doordat de nieuwe songs ook wat meer de wave kant uitgaan. Shoegaze en noise is vooral te vinden in de nummers van vóór Exploding Head. Toch is het muzikaal allemaal nu meer in balans. Het geluid is zuiver en lijkt allemaal te kloppen, alleen pakken songs die net onder de pijngrens zitten je minder dan songs boven de pijngrens. Toch belandt de gemiddelde Rotown bezoeker in een pschydelische trip. Na de afsluiter 'Ocean' gaan de heren één voor één het podium af en komt er geen toegift. De gitaren hebben geen snaren meer en hebben meerdere malen de versterkers geraakt (daarom zien die gitaren er dus zo gebutst uit) en de lichten van de zaal gaan gelijk aan. A Place To Bury Strangers liet de Rotown-bezoekers verdwaasd en met piepende oren achter.